NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Isabelle Adjani

In een serie profielen van gezichtsbepalende filmsterren deze week Isabelle Adjani, voorzitter van de jury van het 50ste filmfestival van Cannes.

Door PIETER STEINZ

Met het filmfestival van Cannes heeft Isabelle Adjani (Parijs, 27 juni 1955) een getroubleerde verhouding. In 1981 won ze er de prijs voor de beste actrice als de bezeten minnares in Andrzej Zulawski's Possession. Dertien jaar later, toen het kostuumdrama waarin zij de titelrol speelde (La reine Margot, Patrice Chéreau) een van de grote festivalsuccessen was, weigerde ze haar hotelkamer te verlaten en interviews te geven - uit algemene onvrede met de Franse filmwereld. En toen ze dit jaar gevraagd werd als juryvoorzitter voor de jubileumeditie van het festival stemde ze toe, maar kon ze het niet laten om de directie in het openbaar lafheid bij het kiezen van de overige juryleden te verwijten. Als het aan haar had gelegen, waren zowel Salman Rushdie als de feministische activiste Khalida Messaoudi geselecteerd.

De politieke stellingnames van Adjani, ongebruikelijk in een land waar vrouwelijke filmsterren zich als afstandelijke koninginnen of in het uiterste geval als voorvechters van zeehondjes presenteren, maakten haar in Frankrijk tot de meest besproken actrice van de afgelopen tien jaar. 'La Folle' luidt haar weinig flatteuze bijnaam; de Franse pers meende dat ze haar carrière grote schade toebracht door zich solidair te verklaren met aidsslachtoffers (in de tijd dat dat nog niet bon ton was), door te ijveren voor de rechten van illegale immigranten - Adjani is zelf de dochter van een Algerijn en een Duitse - en door voor te lezen uit De Duivelsverzen toen ze in 1988 een César kreeg voor haar rol als Camille Claudel, de negentiende-eeuwse beeldhouwster en geliefde van Auguste Rodin.

Adjani's imago als onberekenbare gekkin wordt ongetwijfeld versterkt door de rollen die ze speelt. Sinds ze - na een succesvol engagement bij de Comédie Française - als filmactrice doorbrak met de rol van de krankzinnig verliefde dochter van Victor Hugo in Truffauts L'histoire de l'Adèle H. (1975), lijkt ze zich te hebben gespecialiseerd in gestoorde vrouwen. In de psychologische horrorfilm Possession eindigt ze in bed met een veelarmig monster nadat ze haar echtgenoot en minnaar tot wanhoop heeft gedreven. Maar ook in L'éte meurtrier (1983), Camille Claudel, en zeer recent het genante Diabolique (tegenover Sharon Stone) speelt ze allesbehalve evenwichtige personages.

Anders dan haar voorgangsters Brigitte Bardot en Cathérine Deneuve is de blauwogige en pruillippige Isabelle Adjani nooit een echt sekssymbool geweest; ze speelde vaak de verleidster, maar was door haar hysterische buien niet iemand om je met huid en haar aan uit te leveren. Hopend op de erkenning die haar ten deel viel met La reine Margot (1994) waagt ze zich nu wederom aan een chic historisch drama: het leven van de door Hendrik VIII onthoofde Anne Boleyn. Want Isabelle Adjani wil vóór alles serieus genomen worden.