NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

In: 23 theaters.

Aartsengel als koppelaar en vrouwenversierder

Door HANS BEEREKAMP
Volgens een recent onderzoek gelooft 68 procent van de Amerikanen in het bestaan van engelen. In films hoeft al helemaal niemand op te kijken van de aanwezigheid van een hemelse boodschapper, die meestal tot taak heeft om gedesillusioneerde cynici weer in iets te laten geloven, al is het maar in zichzelf. De traditionele filmengel is nogal non-descript en gaat bijvoorbeeld gehuld in een grijze regenjas. De grap van Nora Ephrons komedie Michael is juist dat John Travolta een opvallend aardse aartsengel speelt; hij houdt ook vaak zijn jas aan, maar dat is dan vooral om een enorm paar vleugels te verhullen. Hij woont ergens in de binnenlanden van Iowa bij een oud dametje (vertolkt door Jean Stapleton, die we nog kennen als Edith Bunker uit de televisieserie All in the Family), scheert en wast zich slecht en ruikt naar vers gebakken koekjes; geen wonder, als je ziet wat voor een hoeveelheden suiker hij naar binnen slaat. Voor Ephron, niet alleen eerder regisseur van het sentimentele succes Sleepless in Seattle, maar ook auteur van het met troostrijke recepten doorspekte Heartburn, moet zo'n man inderdaad wel de hemel op aarde betekenen.

De missie van Michael is, als ik het goed begrepen heb, om de cynische verslaggever van een in paranormaal spektakel gespecialiseerd blaadje (William Hurt) de liefde te leren kennen. Daartoe lokt hij de man naar Iowa en koppelt hem aan een onbeholpen hondentrainster en amateur-countryzangeres (Andie MacDowell). Helemaal zeker is dat niet, want het scenario van Michael zwiept alle kanten uit, zonder acht te slaan op zijn eigen logica. Zelfs de charme van Travolta, die wel tegen een stootje bestand pleegt te zijn, moet het in deze film afleggen tegen de stuitende onbenulligheid en onzinnigheid van het verhaaltje. Het lijkt wel of elke afzonderlijke scène, hoe veelbelovend ook (Travolta die dansend de vrouwen betovert, een bezoek aan het monument van de grootste Tefalpan ter wereld), met een sisser uitdooft.

Humoristisch valt het toch moeilijk te noemen, wanneer een aartsengel bewijst niet geslachtloos te zijn, door luidruchtig achter de meiden aan te jagen. Ook het dood neervallen van Stapleton tijdens het eieren bakken werkt minder hilarisch dan beoogd lijkt. De casting van William Hurt als keihard en gevoelloos journalist overtuigt evenmin. Graag had ik mij laten meeslepen, ontroeren en amuseren door Michael, zoals Ephron voor elkaar kreeg met Sleepless in Seattle. Dit keer gaat ze zo ver in het tarten van geloofwaardigheid, dat de authenticiteit geofferd wordt en er niets meer te voelen valt.