NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

De afgelopen week rondden het CDA en de PvdA hun zoektocht af naar een nieuwe politieke voorlichter voor hun Tweede-Kamerfracties. PvdA-voorzitter Adelmund maakte vorige week zaterdag in haar 'Hollands Dagboek' in NRC Handelsblad al melding van de sollicitatieprocedure. Enigzins cryptisch schreef ze te moeten kiezen tussen ,,de perfecte kandidaat voor nu, of de perfecte kandidaat voor morgen met een iets groter risicoprofiel''.

Inmiddels is de keuze gemaakt, en wel voor iemand die op het oog eerder in de eerste dan in de tweede categorie lijkt te vallen. Maar daarover straks meer. Beide keuzes, zowel in CDA als in PvdA-kring, zeggen in elk geval veel over de toestand waarin beide partijen verkeren. Het CDA heeft iemand aangetrokken met een hoog Heerma-gehalte, een intrigerende keuze gezien het feit dat niet de CDA-fractievoorzitter maar zijn rivaal, vice-fractievoorzitter De Hoop Scheffer, vorige week bekend maakte kandidaat te zijn voor het lijsttrekkerschap. De sociaal-democraten, daarentegen, hebben voor iemand gekozen zonder enig politiek profiel.

Hoezeer de keuze voor de voorlichter de staat van de partij weerspiegelt, bewijst de geschiedenis. Neem Jan Schinkelshoek, tegenwoordig hoofdredacteur van de Haagsche Courant, en eind jaren tachtig voorlichter, coach èn adviseur van de toenmalige CDA- fractievoorzitter Bert de Vries. Afkomstig uit een SGP-nest en begonnen als parlementair journalist die nooit televisie keek, beschikte Schinkelshoek over de in protestants-orthodoxe kring altijd ruim aanwezige degelijkheid en staatsrechtelijke deskundigheid. De Vries, zelf ook van orthodoxe afkomst, kon dat waarderen. Hij nam zijn woordvoerder mee naar het Catshuis-overleg. 'Bert Schinkelshoek' werd alras het 55ste CDA-Kamerlid genoemd. Hij representeerde de politieke stijl van het CDA op het hoogtepunt van zijn macht: degelijk, een beetje saai misschien, en invloed uitoefenend achter de schermen.

Met de komst van Frits Wester in 1990 veranderde dat alles. Wes ter keek wèl televisie, heel veel zelfs. Sterker nog, hij maakte het medium onderdeel van een politieke strategie waarmee zijn baas, Elco Brinkman, het niet-christelijke electoraat moest bereiken. Wester oefende geen invloed achter de schermen uit, maar legde in interviews juist een opmerkelijke openhartigheid aan de dag over zijn mannetjesmakerij. Het CDA-electoraat schrok van zoveel openhartigheid en deserteerde massaal in 1994. Wester deed hetzelfde. Hij vertrok naar RTL4.

Na het verkiezingsdebacle zocht Brinkmans opvolger, Heer ma, naar iemand die in alles het tegendeel was van Wester. De nieuwe master's voice moest geen enkel verstand hebben van reclame, en liefst ook niet van politiek, zodat dit weer aan de experts kon worden overgelaten. Mede omdat het geboden salaris niet hoog was, werd het geen probleem zo iemand te vinden. Pieter Beljon, afkomstig van de Zwolse politie, wist bij zijn komst naar Den Haag nauwelijks waar de letters CDA voor stonden, maar ook niet, en dat was lastiger, hoe hij moest overleven in de snelkookpan die Binnenhof heet. Twee jaar later vertrok hij weer.