Anna uit Tbilisi woont op de Picassolaan in Alkmaar. Met haar ouders en broertje deelt ze een flat met een ander gezin, uit Irak. Als ze iemand in de keuken tegenkomt, zegt ze ‘dag', maar verder niks. Zij spreken toch geen Russisch, Georgisch of Nederlands.

,,Anna is moeilijk'', vindt haar moeder Viktoria. ,,Net als alles. Zoals het leven. En zoals haar vader.'' Anna staat achter de deuropening. Ze zet een stap over de drempel, maar trekt haar voeten toch weer terug. Ze kijkt naar haar moeders gezicht. Kan ik binnenkomen of beter nog niet? Later huppelt ze de flat uit, met lichte sprongen naar de speeltuin toe. Bij het kabelbaantje staat een groepje: ,,Hoi Jurjen!'' Jurjen slingert aan de kabel heen en weer. Anna durft ook wel - eerst goed kijken hoe Jurjen het doet - maar niet zo hard.

Als ze later die middag thuiskomt, ligt haar moeder te slapen. Ze is moe, moe van het wachten.

Recep heeft een nieuwe mountainbike. Gekocht uit een boek, van Wehkamp, met zijn eigen spaargeld. Nu kan hij heel Betondorp doorfietsen. In een van die straten woonde heel lang geleden Johan Cruijff. Die voetbalt net zo goed als Philip Cocu.

Niemand op school kon hem zeggen wat Pasen is. Toen heeft hij maar verteld wat het slachtfeest is. ,,Elk jaar slachten we een koe. Om te bedanken voor alles.'' Tuurlijk durft hij daarbij te zijn. ,,Weet je nog van dat lammetje vorig jaar in Turkije'', vraagt zijn moeder Ayse. ,,Daar heb je geen hap van gegeten.''

Recep wijst het speelgoed aan dat ver achter hem ligt. Alle speelgoedauto's moeten de deur uit. Ook die Ferrari? Twijfelt: ,,Die kan ik misschien nog repareren.'' Op Koninginnedag gaat hij alles verkopen. Kan hij weer keepershandschoenen kopen. ,,Onze buren'', zegt zijn moeder trots, ,,vinden ons nčt Nederlanders.''

NRC Webpagina's
8 MEI 1999