Een overlevingsbehoefte was het meer in Death Valley National Park, de heetste plek in de VS, waar in een dozijn soorten woestijn, van doornige, kiezelachtige filmdecors tot de hallucogeen witte zoutvlakten van prehistorische meerbeddingen, alledaagsheid vervliegt tussen de geluidloos zwarte bergruggen. National Parks zijn meestal opmerkelijk frituurvet-vrij. Buiten het seizoen waan je je er makkelijk alleen. In Joshua Tree National Park, twee keer zo groot als Nederland, waan je je bovendien in een grote Henri Moore sculptuur. Het ligt op het randje van de Andreas breuklijn, die je vanaf bergtoppen door het dal kunt zien lopen, net voor Palm Springs in de verte, als een diepe wond in de aarde.

De rotsen liggen in enorme hulpeloze klompen op het zand, wreed gestriemd, afgekneld en gespleten, als trieste bondage-partners, de grote, bonkige lichamen versteend.

Ze zijn omringd door stoffige vlakten met Joshua trees, de dinosaurussen onder de bomen, geboren evolutionaire losers met hun korte stammetjes en hun onbeholpen, dikke kromme uitstulpsels. Wat een weerloosheid.