In mijn kamer hangt altijd een metalen zoem, als je goed luistert een Kluwen van r&b en hiphop, als een zacht aanstaande, ergens tussen drie Stations afgestelde radio. Ik heb gedacht dat het geluid uit mijn computer kwam, uit mijn koptelefoon, uit mijn radio, of uit een mysterieuze interferentie van die drie, zelfs als ze allemaal uit zijn. Maar stil wordt het als ik de ramen dicht doe. Het geluid komt van een paar meter verderop, achter mijn tuin, die omhoog loopt, een heuvel op, waar een legergroen gebouw staat met een geïmproviseerde luifel van blauw landbouwplastic.

Inwoners van San Francisco zijn trots op de etnische diversiteit van de stad. Verschillende rassen en nationaliteiten wonen probleemloos door elkaar in het liberale regenboogklimaat. In werkelijkheid leven we natuurlijk, net als overal, in verschillende werelden.

Hunter's Point, deze buurt, doet zelfs coole, stoere vrienden rillen. Je hebt er niets te zoeken, je komt er niet en je woont er zeker niet. Het is een zwart getto. O.J. Simpson groeide er op. Maar ik woon aan een heel rustige straat, leg ik uit, gewoon, in een huis. Niets aan de hand.