|
|
  afleveringen I OOST-WEST II MARTIN WALSER III HET OOSTEN IV MARTIN WALSER V HET WESTEN VI MARTIN WALSER VII HET VERENIGDE DUITSLAND POLITIEK KIESSTELSEL STAATSORGANEN KOPSTUKKEN GROTE RIVIEREN ORGANISATIES GRAFIEKEN LINKS  |
| Terug naar overzicht
|
Theo Waigel; Doortastende EMU-aanhanger
Door onze correspondent MICHÈLE DE WAARD
Waigel zei dat zowel de CDU als zijn Beierse CSU nu ,,hun profiel moeten
verscherpen'' om in de Bondsdag en Bondsraad goede oppositie te kunnen
vormen. Hij zei tevens in het jaar 2002 niet opnieuw herkiesbaar te zijn
voor de Bondsdag. Tot die tijd blijft hij een ,,eenvoudige
parlementariër'', zei Waigel.
Met Waigel vertrekt een doortastende minister van Financiën en een
capabele partijvoorzitter, die er telkens op kundige wijze in slaagde de
belangen tussen de soms tegenstribbelende CSU en haar zusterpartij CDU
te verzoenen.
Theo Waigel, geboren als zoon van een boer en metselaar, is de langst
zittende minister van Financiën geweest na de Tweede Wereldoorlog.
Na zijn rechtenstudie werd hij politiek actief en in 1988 volgde hij de
overleden Frans Josef Strauss op als partijvoorzitter.
Een jaar later haalde bondskanselier Helmut Kohl hem als minister van
Financiën in zijn kabinet; beide politici hebben de afgelopen jaren
een sterke band ontwikkeld. Het was dan ook niet verwonderlijk dat na
Kohl ook Waigel zich gedwongen zag het partijvoorzitterschap neer te
leggen.
De kroon op het werk van Waigel is de Europese Economische en Monetaire
Unie (EMU), die op 1 januari 1999 begint. De afgelopen jaren zag Waigel
het als zijn belangrijkste taak Duitsland klaar te stomen voor de
Europese muntunie. Dat was geen eenvoudige opgave gezien de grote
uitgaven voor Oost-Duitsland en de stijgende werkloosheid, die de
laatste jaren almaar voor nieuwe belastingtegenvallers zorgde. De
tekorten liepen alleen maar op.
In zijn koortsachtige zoeken naar extra geld dreigde hij in het voorjaar
van 1997 zijn reputatie te verspelen door de zogenoemde 'Operatie
Rheingold'. Na een forse miljardentegenvaller kreeg Waigel de inval om
de goud- en deviezenvoorraad van de Bundesbank te herwaarderen. Dit
moesten overigens alle centrale banken in West-Europa doen in verband
met de monetaire unie. Maar Waigels actie droeg de nare sporen van grote
paniek om toch vooral op tijd aan de muntunie te kunnen deelnemen.
Geschrokken van een plotseling belastingtegenvaller van 18 miljard,
probeerde hij de Bundesbank over te halen de herwaardering van de
goudvoorraad naar voren te schuiven. De extra gelden van de
herwaardering kon Waigel dan mooi in zijn begroting bijschrijven.
'Berooft Waigel de Bundesbank van haar goudschat?', luidden de
commentaren. Waigel maakte het nog bonter met zijn aankondiging snel een
extra pakket aandelen Deutsche Telekom op de markt te brengen, zonder
dat het bestuur van het telecombedrijf hiermee had ingestemd.
Waigel dreigde met zijn ondoordachte optreden het internationale
vertrouwen in het Duitse financiële beleid in diskrediet te
brengen. De Bundesbank keerde zich echter krachtig tegen het bruuske
optreden van de minister, die van zijn voornemen afzag. Waigel kreeg het
nog even zwaar te verduren in het parlement, waar de oppositie zijn
aftreden eiste, maar na de zomer was de 'goudroof' geen thema meer.
Waigel heeft zich vervolgens zwijgzaam op zijn begroting geconcentreerd
en het is hem gelukt door tal van bezuinigingsmaatregelen en
privatiseringen Duitsland glansrijk te laten slagen voor het EMU-examen.
|
NRC
Webpagina's
|