De Amerikaanse schrijver Douglas Rushkoff wordt in de volgende 2000 woorden belachelijk weinig tegengesproken. Al was daar aanleiding genoeg voor. Als je Rushkoff emailt voor een interview schrijft hij meteen terug. 'Cool. Let's hang out.' Hij schenkt thee in, zorgt voor koekjes, heeft tijd terwijl hij drieduizend andere dingen moet doen. Hij heeft grote bruine ogen in een zesendertigjarig jongensgezicht, bruine krulletjes. Een tenger mannetje in een trui en een spijkerbroek. In zijn New Yorkse Greenwich Village appartement slingeren speelgoed en stripboeken - zijn eigen. Rushkoff maakt het bijna onmogelijk kritisch te zijn - alleen al een afstandelijke toon doet hem in elkaar krimpen. Wees gewaarschuwd.
 

Links Douglas Rushkoff Cybertarot Avatars Kelly's boek Out of Control Dungeons and Dragons Myst Wired All in the family I love Lucy Roseanne

Dat zegt Rushkoff in zijn laatste boek, Children of Chaos. Kinderen lezen niet, hebben geen historisch besef, geen bijbelkennis, geen weet van de klassieken. Maar de redenering dat onze cultuur ten dode opgeschreven is omdat kids niet meer toegerust zijn om de geschiedenis ervan uit boeken te leren draait futurist, wonderkind en cybergoeroe Rushkoff met een elegante Copernicaanse wending om. En niet omdat kinderen er te dom of onderontwikkeld voor zijn, maar omdat ze uitstekend in staat zijn zelf iets beters te maken op basis van dat wat ze wel interesseert: televisie, strips, spelletjes en internet.

Dungeons and Dragons

Rushkoff boeit, omdat hij de wereld van de screenagers, media-wijze Amerikaanse jongeren, van binnenuit kent, en samenhangend probeert te duiden. Hij kijkt nog altijd kinderprogramma's, groeide op met rollenspellen als Dungeons and Dragons, participeert in MUD's - online speelomgevingen -, speelt magische computerspelletjes als Myst, dook in de house-scene in San Francisco begin jaren negentig, en in populaire sporten als skateboarden en snowboarden.

Waar informatie-stress volwassenen doet verlangen naar onthaasting, laten kinderen zich inspireren zegt hij. Juist door hun gebrek aan concentratie kunnen ze informatie snel en efficient verwerken. ,,Wat er in de diepte afgaat, komt er in de breedte bij. Kids kunnen zich minder lang op een onderwerp concentreren, maar in chaotische, diverse informatie raken ze niet zo snel de weg kwijt. Ze zijn selectief, actief, participerend - de informatie-partners van de toekomst.''

Dat de makers van het populaire computerspel Myst niet meteen in de culturele canon belanden is logisch, Shakespeare, Rembrandt en Jane Austen werden in hun eigen tijd ook bepaald niet als cultuurdragers gezien.

Traditionele cultuurgeschiedenis hangt samen bij de gratie van kunstmatige begrippen als canons, perioden en ideologische interpretaties, constructies die eindeloos ter discussie staan in de theoretische velden van de geschied-, kunst- en literatuurwetenschap, de disciplines waar ze ooit ontstonden. Volgens Rushkoff maakt die academische aanpak plaats voor een grote speelplaats in het hier en nu, waar kinderen niet meer bedolven worden onder de verhalen van anderen, maar zelf kunnen beslissen, zelf verbinden, zelf scheppen.

Children of Chaos (Douglas Rushkoff)

,,Screenagers denken van nature tamelijk holistisch. Magische sprookjeswerelden in computerspelletjes, geen probleem. Natuur en techniek, realiteit en wonderlijke verschijnselen lopen in elkaar over. Ze loggen de ene keer als jongen, de andere keer als meisje in, ze bedenken nieuwe namen en een nieuwe verschijningsvorm als ze een avatar, een driedimensionale animatiefiguur, kiezen in een spel. Ze zijn origineel.''

Rushkoff adviseert Pepsi en Sony, en is een van de belangrijkste futurologen van het moment volgens Time Magazine. Maar onder cybertheoretici heeft hij minder status. Zijn boeken zijn ook geen afstandelijke, academische pogingen om de technocultuur te duiden, maar meer een soort culturele self-help. Handboeken voor een bepaalde doelgroep, met als boodschap: hey, it's okay. We worden niet dommer, maar slimmer.

3 Cyberdelia