Begin jaren tachtig kende ik het woord nerd nog niet, maar het type mens wel. Tijdens wiskundeles in de vijfde klas van mijn middelbare school zat er een jongen achter me die altijd negens en tienen haalde voor Bèta vakken. Zijn naam was Wim, hij had een bril met jampotglazen en droeg kleren van de Zeeman. Achter zijn rug noemde we hem Wimmy Whiskers, omdat hij het beginnende pluishaar op zijn wangen nog nooit had geschoren. Wims schriftjes zagen er altijd smetteloos uit, maar hij leende ze nooit uit. Als de cijfers van de repetities en proefwerken bekend werden gemaakt, zocht hij de slechtst presterende (en weinig populaire) leerling uit, kwam net iets te dicht bij hem staan om vervolgens te vragen welk cijfer hij had gehaald. Ongevraagd deelde hij dan mede dat hij een 10 had. Of een 9, als het tegenzat. Ik weet niet of Wim een computer had, maar het kan haast niet anders.

Het clubje waarin ik verkeerde, luisterde naar The Cure, The Talking Heads en The Simple Minds. We smeerden gel in ons haar en rookten stiekem jointjes in het park naast de school. Ik wist niks van computers. Ik had nog nooit van Apple of Microsoft gehoord. Wat ik wel wist was dat Wim niets van ‘het leven’ had begrepen. Het was absoluut onvoorstelbaar dat er ooit een film gemaakt zou worden over een Wim.

Anthony Michael Hall als Bill Gates

Tja, een mens kan zich vergissen. Ik kon Wimmy Whiskers maar niet uit mijn gedachten krijgen toen ik dit weekend de televisiefilm Pirates of Silicon Valley zag. De film - die een beeld schetst van de opkomst van Bill Gates en Steve Jobs, respectievelijk de oprichters van Microsoft en Apple - werd op televisie al weken aangekondigd alsof het de nieuwe Star Wars film betrof. De vele ‘tech news’ websites brachten voorbesprekingen en The New York Times had afgelopen week maar liefst 3 verschillende artikelen over de film. Dat is wat ze hier revenge of the nerds noemen.