Een ex-dictator onder huisarrest protesteerde hevig toen generaal Vargas Salinas op het punt stond het graf aan te wijzen. Hoge officieren zeiden dat ze zich vernederd voelden en dat de nieuwe openheid zo zijn grenzen kende. Die waarschuwing ten spijt wandelde de generaal onder het oog van tientallen journalisten over de piste van Vallegrande, parallel aan het kerkhof. Af en toe bleef hij staan om zich te oriënteren, hij bukte, deed een paar passen opzij en verdwaalde in de leegte. Maakte hij theater? Was hij onder druk gezet door zijn geüniformeerde vrienden? In ieder geval zei hij: ,,Ik kan me de exacte plaats niet meer herinneren.''

De president gelastte dat het graafwerk hoe dan ook van start moest gaan - je kon de toegestroomde pers niet teleurstellen. Rekruten met gemillimeterde koppen hakten gaten in de landingsbaan, lukraak. Er gingen tien dagen voorbij zonder dat er ook maar een vogelskeletje werd gevonden. Onderwijl begon er onder de bevolking iets te broeien.