Geen weg terug

Door Corine Vloet
Het publiek krijgt de rol van vluchteling die ons land in wil. Acteurs spelen militairen, mensensmokkelaars en immigratie-beambten in de theaterproductie ‘Zonder Uitnodiging': ‘Wie aangeeft te willen stoppen, zal door een acteur naar de dichtstbijzijnde nooduitgang worden begeleid.'

Mijn naam is Sabri Aziz. Ik ben geboren te Kirkuk, in Centraal-Irak, op vijf februari 1954, in een christelijk-Assyrische familie. Tot 1994 woonde ik daar met mijn man, Odo Yakub. Hij had er een restaurant, ik werkte als privé-lerares Aramees, een taal die verboden is op scholen in Irak. Omdat Odo's broer lid was van de verboden Assyrische Democratische Beweging, werden we gedwongen te verhuizen naar Erbil, in het autonome Koerdistan in Noord-Irak. Maar daar bleek de politieke situatie nog veel slechter. Verschillende Koerdische partijen bevochten elkaar, de stad werd kapotgeschoten en het leger ging op jacht naar leden van de oppositie. Mijn man en ik vatten daarom het plan op te vluchten naar Amerika.

Zo luidt de belangrijkste persoonlijke informatie die ik uit mijn hoofd moet proberen te leren voordat ik kan beginnen aan mijn rol van Sabri in Zonder uitnodiging... een reis als geen andere. Zonder uitnodiging, een productie van Rotterdam 2001 in samenwerking met VluchtelingenWerk Nederland en Vluchtelingen Organisaties Nederland, wil laten ervaren hoe het is om een vluchteling te zijn door de bezoeker zelf in die rol te plaatsen. In het voormalig pakhuis Las Palmas is op 1000 vierkante meter een doolhofachtig decor gebouwd, waarin de vluchtelingen via verschillende mogelijke vluchtroutes hun weg moeten proberen te vinden van het land van herkomst naar gastland Nederland. De échte acteurs van de voorstelling spelen de mensen die hun pad kruisen, zoals soldaten, mensensmokkelaars en IND-ambtenaren. Vijftien van de vijfenveertig acteurs zijn zelf vluchteling geweest.

Vanmiddag om vier uur meer in het Cultureel Supplement

Archief CS