Dekker verliest 'Vlaanderens mooiste' in laatste meter

Door onze redacteur WARD OP DEN BROUW MEERBEKE, 9 APRIL. Nog nachten zal Erik Dekker wakker liggen van de 85ste Ronde van Vlaanderen. En elke keer als hij de laatste meters op het vals plat van de Halsesteenweg in Meerbeke op zijn netvlies tovert, zal hij zich voor zijn kop kunnen slaan. De joviale wielrenner uit de Rabobankploeg die de laatste Tour de France kleur gaf met drie etappezeges, was een slechts handvol millimeters verwijderd van de mooiste overwinning uit zijn carrière. ‘Vlaanderens mooiste' is voor altijd in zijn geheugen opgeslagen als de koers van de gemiste kans. De finishfoto waarop hij is afgebeeld met de Italiaanse winnaar Gianluca Bortolami zal de 30-jarige Drent tot ver na z'n wielerleven blijven achtervolgen.

Een krachtig en welgemeend ‘shit' ontsnapte uit de mond van Dekker toen hij tot stilstand was gekomen. Nadat verzorger Ton van Engelen een washandje over het bestofte gezicht van de wielrenner had gehaald, keken de twee elkaar aan met een bijna hypnotiserende blik. Even waren de twee alleen en was het in een zee van post-finishgeluiden oorverdovend stil. ,,Je hebt geweldig gereden jongen'', zei Van Engelen even later vaderlijk. Toch was het niet goed genoeg. Zeven jaar geleden moest er ook een finishfoto aan te pas komen om winnaar van de Vlaamse klassieker te kunnen aanwijzen. In 1994 was het ook een Italiaan die aan een banddikte genoeg had voor de hoogste plaats op het erepodium. Gianni Bugno versloeg op de streep Johan Museeuw. De Belg stond toen in de schoenen van Dekker. Met dit verschil dat Museeuw de Ronde van Vlaanderen toen al een keer had gewonnen. Gisteren zou Dekker graag zijn drie etappezeges in de Ronde van Frankrijk en zijn aansluitende zege in de wereldbekerwedstrijd Clasica San Sebastian hebben geruild voor de overwinning in de slopende kasseienklassieker.

Als een van de favorieten ging Dekker van start op de Grote Markt in Brugge. De organiserende krant Het Nieuwsblad had hem in de ‘pronostiek' met de Italianen Daniele Nardello en Dario Pieri twee sterren gegeven. Op ruime afstand van de drie vijfsterren-topfavorieten: wereldkampioen Romans Vainsteins, de winnaar van vorig jaar Andrej Tsjmil en de winnaar van 1996 Michele Bartoli.

Zijn plaats tussen de kanshebbers had Dekker verdiend met zijn optreden in de Driedaagse van De Panne. In die etappekoers, voor een deel over het parkoers van de Ronde van Vlaanderen, greep de Nederlander maar net naast de overwinning. Alleen in de Belg Nico Mattan moest hij zijn meerdere erkennen.

Gisteren maakte Dekker – al na 25 kilometer met onder anderen Johan Museeuw een van de slachtoffers van een massale valpartij - deel uit van een groep van 28 die na 158 kilometer een kopgroep van vier vluchters inrekende. Bij elke beklimming veranderde de groep enigszins van samenstelling en omvang. Op de top van de Kwaremont, na 204 kilometer de zevende van de in totaal zestien heuvels, telde de kopgroep nog maar acht renners. Onder hen geen topfavorieten, wel Dekker en de eveneens voorzichtig als winnaar getipte Nardello.

Ludo Dierckxsens, ‘de diesel van Kasterlee', toonde zich misschien niet de slimste maar wel de strijdlustigste renner. Als eerste bedwong hij de Paterberg, de Taaienberg en de Eikenberg. Dierckxsens gaf het tempo aan waarmee de leiders uit de klauwen bleven van een achtervolgende groep met daarin in de slotfase favorieten als Bartoli, Tsjmil, Vainsteins en Museeuw. De voorsprong van Dekker en zijn zeven collega's was op nog geen tien kilometer voor de finish geslonken tot tien seconden. Dichterbij konden de jagende achtervolgers niet meer komen. Terwijl bijna iedereen rekening hield met een hergroepering, liep het verschil weer op. In de laatste beklimmingen, waaronder de gevreesde Muur van Geraardsbergen en de Bosberg, verloor Dekker de aansluiting met de meeste van z'n medevluchters. Heuvelopwaarts was het ,,een kwestie van overleven''. Steeds kwam hij op de vlakke stukken terug in de kopgroep, dankzij samenwerking met de 36-jarige Deen Rolf Sörensen, winnaar van de Ronde in '97 en tot dit jaar bij Rabobank ploeggenoot van Dekker.

Dekkers probeerde drie kilometer voor de finish tevergeefs te demarreren en liet zich terugvallen naar de staart van de kopgroep. Elke ontsnappingspoging was tot mislukken gedoemd. Als laatste van de acht nam hij de laatste bocht in het 269 kilometer lange parkoers. Hij achtte zichzelf kansloos in de eindsprint, maar deed vanuit de achterhoede in de laatste honderd meter toch een manmoedige poging meters te winnen. Gehakt maakte hij van Dierckxsens, Chris Peers, Max Sciandri, Nardello, Sörensen en Zanette en het leek alsof hij op topsnelheid op de valreep ook Bortolami nog te snel af was. Maar de finishfoto wees uit dat de ‘Rabo-rambo' zoals een Belgische krant hem noemde, zijn krachtsexplosie een fractie van een seconde te laat had ingezet. Eenmaal over de streep keek Dekker - handen aan het stuur – achterom. Hij zag hoe Bortolami zijn armen in de lucht wierp. De winnaar wist dat hij gewonnen had. ,,Onthutsend'', noemde Dekker na het zien van de tv-beelden de manier waarop hij in zijn derde Ronde van Vlaanderen de overwinning cadeau had gedaan. ,,Als ik het iets slimmer doe, win ik. De Ronde van Vlaanderen, dat is nogal iets.'' Verslagen was Dekker door een vergeten renner. Zijn successen boekte de 32-jarige Bortolami in 1994. Hij won dat jaar een rit in de Tour de France en veroverde na twee gewonnen wereldbekerwedstrijden de wereldbeker. De voormalige meesterknecht van Franco Ballerini en Museeuw mag zich zondag in Parijs-Roubaix wederom hullen in de leiderstrui die hoort bij het wereldbekerklassement.

Dekker likt intussen zijn wonden. In zijn volgende klassieker, Luik-Bastenaken-Luik, schikt hij zich in een knechtenrol, omdat Michael Boogerd 22 april heeft uitgekozen als de dag waarop hij in Wallonië een droom wil verwezenlijken.