Democraten en Republikeinen hebben een belasting-compromis bereikt. Ze claimen elk de overwinning.

Door onze correspondent MARC CHAVANNES

WASHINGTON, 7 APRIL. Als hij het speelde, speelde hij het goed. President Bush straalde alsof hij gistermiddag een echt succes had geboekt. De Senaat accepteerde zijn centrale campagnethema, een massale, over tien jaar uitgesmeerde, belastingverlaging. Dat er een kwart van het pakket werd afgeroomd leek hem niet te deren. Misschien had hij hoog ingezet om dit te bereiken.

Zijn vooruitgeschoven post in de Senaat, vice-president Dick Cheney, keek minder opgetogen. Hij had weken achter de schermen gezwoegd om alle Republikeinen aan boord te houden en een paar Democraten te winnen voor het pakket van 1.600 miljard dollar. Het werd 1.200 miljard, nog steeds veel meer dan de 750 miljard waar Democraten op mikten, nadat zij midden vorig jaar het hele idee van een massale belastingverlaging nog hadden afgedaan als verkiezingsretoriek van een Republikeinse outsider.

Tom Daschle, de oppositieleider in de Senaat, reageerde laconiek op de 'succes'-claims van Bush: "Als dit een overwinning is, geef mij dan maar meer van dit soort overwinningen." Het was op zijn beurt een handige manier om de politieke bagage die hij heeft moeten inleveren voor te stellen als een zege. Vijftien van zijn senatoren stemden uiteindelijk voor een compromis dat dicht komt bij de 1.300 miljard waar Bush in het najaar campagne voor voerde. De waarheid ligt in het midden, net als de macht in de Senaat, waar beide partijen vijftig zetels hebben. De Republikeinen konden dit keer geen beroep doen op de beslissende stem van voorzitter Cheney omdat twee Republikeinen onvermurwbaar bleken. Zij vonden de omvang van het pakket te groot, gezien de onzekerheden die in elke prognose over tien jaar schuilgaat.

Toen de Republikeinen geen meerderheid konden krijgen, zagen de machtsmakelaars in het centrum hun kans schoon. Senator John Breaux (Democraat) hield zijn 1.250 miljard-plan met succes boven de markt en overtuigde uiteindelijk verrassend veel Democraten en alle Republikeinen. Huis en Senaat zullen een commissie samenstellen die een compromis moet uitwerken. Waarschijnlijk zal het pakket wat groeien, niet al te veel, want de Senaat heeft het laatste woord, vóór de president, maar die is allang blij. Zijn rijke donateurs wilden belastingverlaging. Als zij ook nog de successiebelasting afgeschaft krijgen, kan Bush niet meer stuk.

Niet iedereen is content. Deskundigen, onder wie Paul Volcker, voorganger van Alan Greenspan, en Robert Rubin, minister van financiën onder Clinton, pleitten deze week voor een belastingverlaging voor twee jaar. Gaat alles goed, dan kan weer een scheut worden uitgeschonken. Ontbreekt de groei en schieten de publieke middelen te kort, dan is het een zegen dat de overheid zich niet voor tien jaar heeft opgeknoopt. Zij bleven roependen in de woestijn.