'Girlpower gaat over respect'

Drie jonge presentatrices begeleiden het Girls Festival 2001 dat morgen in Rotterdam wordt gehouden. "Het woord multicultureel vind ik verschrikkelijk."

Door CORINE VLOET

ROTTERDAM, 7 MAART. "Wat ik vind van girlpower? Gewoon bullshit!" De Rotterdamse Aruna Vermeulen (25), breakdancer in haar eigen groep Freezone, projectleider van het jongerenproject Zap City, en culturele duizendpoot in het algemeen, hoeft er niet lang over na te denken: "Ik persoonlijk leg er weinig nadruk op." Toch is Aruna één van de drie presentatrices van het Girls Festival 2001 dat morgenmiddag- en avond wordt gehouden in de Nighttown in Rotterdam, en waar naast muziek, dans en comedy discussies zullen plaatsvinden over, onder andere, girlpower. Het festival maakt deel uit van het jongerenprogramma van Rotterdam 2001, 'Staalkaarten', en de maand maart heeft de staalkaart Girlpower als thema.

Maar is girlpower, zoals Aruna al zegt, niet een beetje een achterhaald concept? Organisatoren Naima Azough en Lisia Pires, in het Rotterdamse Calypso-café, zijn het daar grondig mee eens, tenminste, voorzover het de stereotiepe interpretatie van het begrip betreft. "Wat hebben de Spice Girls nou met girlpower te maken", zegt Lisia. "Het is net als met 'feminisme', dat is ook een vies woord geworden", aldus Naima, "daar wil je je niet mee identificeren." Ze willen 'girlpower' op het festival juist opnieuw proberen te definiëren, verklaren de twee. Lisia: "Het gaat om respect voor datgene waar ieder persoonlijk voor wil gaan. Dat kan streetdance zijn, de politiek, of een zakencarrière. Maar het kan ook dat een meisje probeert om, door zo vroeg mogelijk kinderen te krijgen en zelfstandig te worden, datzelfde respect te verwerven." Het is een opvatting die weerspiegeld wordt in het diverse festivalprogramma. Zo zijn er 'zapdiscussies' met politica Nebahat Albayrak, actrice en scenarioschrijfster Jenny Mynhymer en journaliste Esma Choho. Columniste Carrie leest voor, net als schrijfster Marion Bloem, die ook betrokken is bij een videoproject over schaamte en trots. Er zijn theatervoorstellingen van onder andere Rotterdams Lef, arrenbie-muziek, een zangworkshop, streetdance, een reportageproject met de digitale camera, en reggae en rap van El FiXJarz. De meiden kunnen er terecht voor zowel een infomarkt als massage, astrologische voorspellingen en muntthee.

Aruna zal, behalve presenteren, ook optreden met een speciaal voor de gelegenheid samengestelde meisjesbreakdance-groep, Plan B. Geen eenvoudige klus, omdat er in heel Nederland maar ongeveer tien meisjes zijn die deze dansvorm al langer beoefenen. Aruna: "Het is vooral heel letterlijk girlpower. Breakdance is fysiek zo zwaar dat maar weinig meisjes het lang volhouden. Het was voor ons allemaal dan ook Plan B, omdat we al onze eigen groepen hebben." Wel leuk voor een keer, zo'n meidengroep, meent Aruna. Maar op de lange termijn moet ze er niet aan denken: "Meisjes zijn meer groepsgericht, dat wel. Maar ze praten te veel, je krijgt gegarandeerd gezeur. Ik heb altijd al meer affiniteit met jongens en 'jongensdingen' gehad."

Ze kan zich niet echt vinden in het concept girlpower, vertelt ze. "Door zoveel aandacht op die term te vestigen krijgt het iets engigs, alsof de girls hulp nodig hebben. Ik vind juist dat zowel jongens als meisjes datgene moeten doen wat ze echt willen. Daar is zo'n festival wel weer goed voor, je laat zien wat er allemaal mogelijk is, en dat het eigenlijk heel bereikbaar is. Als die meiden op het podium het kunnen, dan kun jij het ook. Het enige wat hst is inzet."

Dat laatste komt behoorlijk dicht in de buurt bij wat Naima en Lisia met het Girls Festival beogen. "Die meiden staan er niet alleen omdat ze meisje zijn, maar omdat ze ook iets kúnnen en iets te zeggen hebben. Het gaat om de prestaties die ze leveren." En dat is, volgens de twee, iets waar ook jongens zich aan kunnen optrekken. "Niet aan de term 'girlpower', wel aan individuen en wat ze bereikt hebben. In de politiek is Nebahat Albayrak is evenzeer een voorbeeld als Mohammed Rabae. Vooral allochtone meisjes zijn zich bewust van deze voortrekkersrol, stellen ze. "Die hebben, nog meer dan Hollandse meisjes, het gevoel dat ze echt iets te winnen hebben. Ze putten kracht uit het feit dat ze nog ergens tegenop moeten boksen." De connectie van het festival met multiculturele issues lag ook om een andere reden voor de hand, zeggen Naima en Lisia. De helft van de jongeren in Rotterdam is van multiculturele afkomst. De stad draagt zodoende de onderwerpen zelf al aan. Naima: "Je zou echt moeite moeten doen hier om er een monocultureel gebeuren van te maken."

Een fusion van stijlen en culturen is kenmerkend voor de huidige jongerencultuur, denkt Lisia: "Het is een herdefiniëren van tradities. En wat er nu in de jongerencultuur gebeurt, zie je over 15 jaar terug in de gevestigde cultuur." Rotterdam loopt daarin voorop, menen ze. "Rotterdam is niet zo'n mausoleum van oude tradities", aldus Naima. "Nieuwkomers kunnen deze stad echt tot de hunne maken." Lisia: "Veel allochtonen hier beschouwen zichzelf allereerst als Rotterdammer, dan pas als Surinamer of Turk. Dat is het essentiële."

Dat geldt zeker voor Aruna: "Het woord multicultureel vind ik verschrikkelijk. Heel hinderlijk, als mensen je constant in een hokje willen plaatsen. Dat ik een meisje ben, of half Nederlands, half Hindoestaans, is bijzaak voor mij. Als je er toch een label op wil plakken, noem het dan Rotterdams."

Girls Festival: Op 8/3 in Nighttown Rotterdam, 16.00-22.00.