NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

Maarten Huygen
De emancipatie van de grote vrouwenbuik. Bij de voorronde voor het Eurosongfestival werden de embonpoints van verscheidene zangeressen zo sterk geaccentueerd door strak gespannen zilveren of goud glimmende broeken dat ik even dacht dat er een einde zou komen aan de publieke anorexia.

Ging hier een nieuwe trend van start? Komen Rubens-vormen weer terug? Verzet Nederland zich tegen de dictatoriaal spichtige vormen van de populaire Amerikaanse comedy-ster Ally McBeal en haar eeuwig op dieet zijnde medespelers? Presentator Paul de Leeuw, die zijn eigen vet niet kan verhullen, kon het niet laten commentaar te geven. "Jullie zien er goed uit, roti, kip, alles gezellig", zei hij kijkend naar de uitpuilende gedeelten in de goud-groene kleding van de forse leden van Ebonique. Eerder had hij hen "echte kanjers in hun vak" genoemd en later zei hij nog over een fors uitgevallen vrouw uit het achtergrondkoortje, terwijl hij wijd om zich heen gebaarde: "Heerlijk, als je het vocht kunt vasthouden, héérlijk." Als De Leeuw heteroseksueel was geweest, had de weldenkende goegemeente hem voor seksistisch uitgemaakt. Maar hij heeft geen seksuele interesse in vrouwen, dus mag hij lachen om hun dikte en iedereen lacht hartelijk op zijn bagagedrager mee. Wie geen heteroseksuele man is of wie publiek slachtoffer is van algemeen erkend leed heeft grotere vrijheid tot politiek incorrecte spotternij, zoals de nar die de koning belachelijk mag maken, als hij maar een zotskap op heeft. Terug naar de Rubensachtige vrouwenvormen: die komen er toch niet in. De steeds dikkere kijker behoudt zijn magere ideaal. Ook het publiek koos massaal voor het allermagerste meisje, winnares Michelle Courtens. Negentien jaar oud en met een paar lichte puberteitspuistjes in het gezicht. Haar liedje Out on my own ging over haar mislukte eerste maanden als kamerbewoonster in de Amsterdamse Bijlmer. Van ellende en eenzaamheid was ze weer naar huis teruggekeerd. Haar nummer was anti-glamour, op blote voeten zat ze met twee medezangeressen op het podium en dan rees ze op.

Deze conservatoriumstudente kon goed zingen. Waarom kweelde er dan een koortje mee? Dat is mijn bezwaar tegen de meeste liedjes, zaterdagavond. Goede zangeressen zijn te bang om hun stem te laten horen. Ze moeten zich altijd achter een heel koortje verschuilen. Zoveel mogelijk invullen met discodreunen. Terwijl goede solo-zangeressen altijd goede kans maken bij Europese songfestivals. Dat bewees Edsilia Rombley twee jaar geleden. Maar Michelle vond alleen zingen waarschijnlijk net zo eng als een studentenkamer voor zichzelf. Ze liet twee andere meisjes meezingen.

Ik miste ook een diepe, karakteristieke mannen-basstem bij de deelnemers. Alle mannelijke deelnemers hadden de zelfde hoge tenoren, niet van elkaar te onderscheiden. Willen bassen nooit meedoen met het songfestival? Er was maar één Nederlandstalige tekst bij, gezongen door Paul de Graaf met een losse gitaar. De rest ging hoofdzakelijk over love, niet opmerkelijk. Nu gaat het ook niet om de teksten maar om de melodie. Toch kan ik nog geen van de wijsjes nafluiten. Er was een zangeres bij die wel een goed wijsje had met de simpele titel Simply in love maar helaas zelf niet kon zingen. Haar tegenzanger was leraar geschiedenis op een Havo in Zoetermeer. Hoe komt zo iemand daar verzeild? Daar had ik wel meer over willen horen. Te vernuftig vond ik het originele a capella van de mannengroep Montezuma's Revenge.

Ik ken die disco-danspasjes van het songfestival inmiddels van buiten. Wijd uitstaande benen en dan op de voeten op en neer hippen. De zangers draaien en gaan dan plotseling naar elkaar wijzen. Met de handen op de heupen slaan. Vrouw met de rug naar de man en dan samen heen en weer wiegen. De microfoon helemaal naar de eeuwig lachende lippen brengen. Weinig nieuws, goed voor de disco van Zoetermeer. Maar de kleding had beter gekund.