T V V O O R A F :
Zonder Penelope is het flut
PAUL STEENHUIS
Een afschuwwekkende golf
dertigers- en veertigersnostalgie overspoelt ons land. In theaters staat
nu het toneelstuk Den Uyl of de vaandeldragers, product van dat
heimwee naar de jaren zeventig toen de dertigers en veertigers in pyjama
voor de buis zaten.
Op televisie zijn de nostalgiestoppen volledig doorgeslagen bij het dj-duo Wipneus en Pim, die voor hossende menigtes
dertigers hits uit die tijd draaien, zoals That's The Way (Uhuh
Uhuh) I Like It, van KC & The Sunshine-band. Iedereen heeft recht
op jeugdsentiment, ik zal het niet ontkennen, maar als ik die beate
types zie meeschudden op die laffe seventies-muziek schaam ik me
ervoor de jaren zeventig meegemaakt te hebben. Dat de publieke omroep
BNN daar zendtijd aan spendeert, is veelbetekenend: het is het bewijs
dat de publieke omroep, versteend in de jaren zeventig, op sterven na
dood is.
Alleen van de commerciële omroepen is nog heil te verwachten.
Wanneer komen Barend & Van Dorp nu eindelijk weer eens terug? Overigens
doen de commerciëlen natuurlijk ook af en toe aan
nostalgieprogrammering. Zo begint Net5 zondagmiddag met de herhaling
van de in de jaren zestig en zeventig zeer populaire Britse serie
The Thunderbirds (1964-1968), die tevens in Nederland met groot
succes werd uitgezonden. En ook ik was als ventje geheel in de ban van
de raketvliegtuigen Thunderbird 1, 2 en 3, die in wolken sigarenrook
over het scherm vlogen, om op alle plaatsen op de wereld waar onheil
was redding te bieden. Dat die raketten speelgoedraketten waren, deed
er niet toe. Dat de hoofdrolspelers marionetpoppen waren, waarvan de
lippen elektronisch bewogen, en dus geheel ongeloofwaardig waren, deed
er ook niet toe. Dat deze helden van de geheime organisatie
International Rescue gekleed gingen in blauwe McDonald's-
achtige uniformpjes, het gaf niet. De hamburgerketen had in die tijd in
Nederland nog geen vaste voet aan de grond.
Bedenker en producent van de serie Gerry Anderson heeft, terugblikkend
op het fenomenale succes wel eens gezegd: "Als we er niet meer
uitkwamen met het verhaal, lieten we weer wat ontploffen." Dat kan ik
me ook nog herinneren: geweldige vuurexplosies tussen de maquettes met
veel rook, begeleid door dramatische muziek.
Het was dan ook met een mengeling van angst en weerzin dat ik aan het
herzien van de eerste aflevering, Trapped in the Sky, begon. Want
wat vroeger leuk was, is daarom nu niet per se nog leuk. Of, zoals velen
in omroepland lijken te denken, juist nog leuker. Of zelfs oeverloos
leuk. Dat laatste hebben de makers van The Thunderbirds goed
begrepen. Ze hebben de oude afleveringen ingekort, opgepoetst, het tempo
aangepast 'aan de eisen van de moderne tijd'. Vandaar dat het meeviel en
zelfs nog wel leuk was The Thunderbirds opnieuw te zien. Al is
het ruimtestation Thunderbird 5, dat je vroeger als toppunt van
moderniteit ervoer, nu ontroerend knullig, met ouderwetse bandrecorders
en ingewikkelde panelen vol knopjes gemaakt van dopjes van tubes
tandpasta.
Nu zijn vooral de afleveringen waarin de vrouwenpoppen een belangrijke
rol spelen de moeite waard. Met name natuurlijk als de Londense agente
van International Rescue verschijnt, Lady Penelope met haar
butler, de ex-inbreker Parker. Zoals zij haar berichten van het
hoofdkwartier ontvangt via de geheime zender in haar theepot, is
onovertroffen. Een Thunderbirds-aflevering zonder Lady Penelope is een
verloren aflevering. In de eerste aflevering komt ze in actie.
Thunderbirds, Net5, zondag, 16.25-17.20u. En op dinsdagen,
BBC2, 19.00-19.50u.