NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Humor op de Japanse tv: wc- sjoelen. Een camera hangt schuin achter een wc in een buitenhokje. Zodra een voorbijganger er nietsvermoedend op gaat zitten, wordt hij met pot en al naar buiten gekatapulteerd. Een groepje mensen bezemt het lanceerpad voor de glijdende wc glad in de hoop dat de pot op een soort roos aan het einde terecht komt. Onderwijl probeert de verraste wc- zitter in razende vaart zijn broek op te trekken.

Ivo Niehe liet het zien in de gebruikelijke verzameling exotica aan het begin van zijn TV-show. Andere simpele Japanse grap: een man die nietsvermoedende voorbijgangers plotseling in het gezicht schreeuwt. Die schrikken dan hevig. Mensen lieten alles vallen wat ze in handen hadden. Een serveerster liet haar schotel door de lucht vliegen. Hij nam veel vrouwen te grazen. Niemand die boos werd. Geen man vatte het plan op om de boeman even te gaan verbouwen. Iedereen schrok beleefd en probeerde zich snel weer in de plooi te krijgen. Japanners moeten het leuk vinden om die plotseling uitbrekende schaamte afgedekt te zien worden. Sadisme gepaard aan grote beschaving. Ook de Nederlandse tv heeft haar afdeling grappig leedvermaak en mij blijkt enig sadisme niet vreemd te zijn. Ik beken dat ik regelmatig moest lachen om Banana Split, waar Ralph Inbar bekende Nederlanders in verlegenheid brengt. Uit de oude doos van herinneringen: de nietsvermoedende tv-maker die zijn videoband met interview moet inleveren bij de Italiaanse douane. Catharine Keyl zit in een restaurant met een man die de andere gasten zogenaamd onder hypnose brengt en dan hun portemonnees gapt. Zenuwachtig legt ze de portemonnees weer terug bij de slapende eigenaars. Wij, de kijkersmassa, weten wat het slachtoffer niet weet. Een Amerikaanse variant bij Banana Split: mannen die aan de balie wachten terwijl hun auto door een parkeerwacht uit de garage wordt gehaald, zoals dat in Amerika gaat. Het verbouwereerde gezicht van de auto-eigenaar komt in beeld, terwijl uit de parkeergarage slip-, rem- en botsgeluiden gieren. Ongeloof, hardnekkige beleefdheid en woede strijden om voorrang. Dat vond ik het leukste idee, de man en zijn auto. Ik moet zelfs hardop lachen. Dat komt zelden voor en ik geef toe het niet mijn edelste gevoelens zijn. Youp van 't Hek maakt ook ruim gebruik van leedvermaak maar weet die gevoelens om te buigen tot empathie. Zijn collega Hans Teeuwen houdt het meer bij sadisme alleen en bij jongere leeftijdsgroepen slaat dat meer aan. Bart de Graaf van jongerenomroep BNN, ook sadist, maar nu hij ouder wordt, doet hij het minder. Volgens Freud is humor agressie en die hoort bij de jeugd. Leedvermaak is het belangrijkste ingrediënt van thuisvideo-programma's als De Leukste Thuis of het hier vertoonde America's funniest homevideo's. Rare huisdieren en veel vallende kinderen, vaak met letsel vrees ik, terwijl pa ijskoud door blijft filmen. De huisvader die zijn vrouw, klemgezet in de afwasmachine, niet eruit haalt maar in plaats daarvan de videocamera gaat halen. Misschien was het geënsceneerd.

Apart was Frans Bromet gisteren die in Algemeen Belang van binnen uit het routineuze verloop van een ontruiming volgde van het flatgebouw De Zwarte Madonna in het Haagse centrum. Typisch Den Haag: na vijftien jaar wil een megalomane wethouder weer afbreken. Krakers hielden de leegstaande winkelverdieping bezet en Bromet volgde het kat- en muisspel met de politie. Hij werd ook zelf gearresteerd en vastgehouden. Eerst werd er een lint voor het gebouw gespannen en politiemannen stonden op wacht. De krakers mochten er niet uit. Pas 's avonds, in het donker kwam de Mobiele Eenheid de deur openzagen. Waarom zo laat? Waren er geen bedden vrij in de cel? Interessant was de zenuwachtige lacherigheid van de kraaksters die zich in dekens warm hielden. Was het angst, maakten ze zich vrolijk over het gezag of over zichzelf in een benarde situatie? Ik zag ook lachende agenten. Wie had leedvermaak over wie?

( a d v e r t e n t i e s )