NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

BERNARD HULSMAN
Nog nooit in de geschiedenis van de popmuziek is het succes van de formulepop zo groot geweest als nu. Het aantal groepen van uit duizenden kandidaten zorgvuldig geselecteerde jongens en meisjes dat dagelijks op MTV en TMF is te zien, is zo groot, dat de gedachte ontstaat dat de popmuziek in de ijzeren greep is van een muziekindustrie met maar één grote fabriek.

Natuurlijk zijn formulegroepen, opgezet volgens een 'concept' van een of andere slimme producer, zo oud als de popmuziek zelf. Zo zocht in de jaren zestig een Amerikaanse platenmaatschappij als antwoord op de Beatles vier leuke Amerikaanse jongens met lange pony's bij elkaar, gaf ze ook een beestennaam ('The Monkees') en voorzag ze, met veel succes, van Beatlesque nummers. Maar aan het begin van de eenentwintigste eeuw is het aantal succesrijke formulepopmuzikanten met Westlife, 'NSync, Boyzone, Britney Spears, Spice Girls, Girl Power en al die anderen werkelijk verbazend groot. Je zou zeggen dat de markt voor formule- popgroepen beperkt is. Met een stuk of drie jongenskwintetten zijn de standaardtypen knappe jongens wel uitgeput. Toch komen er steeds meer en lijkt succes gegarandeerd.

Vooral de mannelijke formulepopgroepen lijken wonderlijk veel op elkaar. Altijd bevolkt door uiteenlopende, zorgvuldig geselecteerde standaardtypen (een blonde, een donkere, een met een sik enzovoort) en tegenwoordig meestal gehuld in lange leren jassen, zijn ze alleen door de jonge liefhebsters van deze groepen uit elkaar te houden. Ook hun muziek, een uitgekiende en, toegegeven, vaak knappe combinatie van melodieuze arrenbie en luchtige pop, lijkt sprekend op elkaar.

Maar soms zorgt zelfs formulepop voor een verrassing. Zo vertonen sinds een paar weken alle clipstations Overload van The Sugarbabes. Ook dit Engelse meisjestrio is een formulepopgroep. Ongetwijfeld zijn ze door platenmaatschappij London Records bijeengebracht om een zo groot mogelijk deel van de wereldbevolking te vertegenwoordigen: de ene zangeres is zwart, de andere is van Oost-Aziatische afkomst en de derde Kaukasisch, zoals Amerikanen tegenwoordig zeggen.

Maar verder houden de Sugarbabes zich niet aan de geijkte formule. Overload gaat, zoals bijna alle formulepopnummers, over de liefde, maar dit keer gaat de tekst iets verder dan de gebruikelijke poëzie-album-gedichten: "Train comes, I don't know its destination / It's a one-way ticket to a madman's situation", zo luidt het refrein. Ook muzikaal wijkt het nummer af: dit keer geen laf gemiddelde dat lijkt uitgerekend door een computer, maar een aanstekelijke funky groove. En in de sobere video geven de drie zich nu eens niet over aan de eeuwige groepsdansjes met inwisselbare choreografieën die de formulepopvideo's teisteren, maar zijn alleen hun hoofden te zien, al dan niet gecompleteerd met een bovenlichaam. Door de egaal witte achtergrond is het alsof de opeenvolging van hoofden in allerlei verschillende standen, combinaties en belichtingen zonder onderbreking zijn opgenomen.

Anders dan bij de andere formulemeisjesgroepen zijn hun hoofden ook niet gemiddeld mooi: de drie van Sugarbabes zien eruit als gewone, leuke jonge vrouwen van een jaar of twintig. Alleen zijn ze in werkelijkheid nóg jonger dan Britney Spears: de oudste, Siobhan Donaghy, is 16, de anderen, Keisha Buchanan en Mutya Buena, zijn nog maar 15.

( a d v e r t e n t i e s )