NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

DANIELLE PINEDO
Rotterdam is de laatste jaren een geliefd decor voor televisiemakers van diverse pluimage. Zo sloeg de crew van RTL's Westenwind drie jaar geleden zijn tenten op in het havengebied, de VARA nestelde zich begin jaren negentig in Het Oude Noorden voor een gelijknamige reality-soap en een van de best bekeken Nederlandse dramaseries ooit speelde zich in Spangen af. Als het aan de makers van Het Oude Westen ligt, zal ook dit stadsdeel aan het rijtje 'beroemde televisiewijken' worden toegevoegd.

Het Oude Westen geldt als de bakermat van de Nederlandse stadsvernieuwing. In deze volkswijk trok drie decennia geleden een gelijknamige actiegroep ten strijde tegen de sloop van dit net-niet- gebombardeerde stadsdeel. Menig Rotterdammer zal zich de pikante krantenfoto herinneren van een naakte actievoerster in de badkuip van toenmalig burgermeester Wim Thomassen - om te onderstrepen dat huurders recht hadden op een douche. De actie wierp vruchten af; de gemeente vernieuwde woningen, er verrezen pleinen en een wijkpark. Wie verwacht iets van die roemrijke geschiedenis terug te vinden in de 11-delige documentaireserie Het Oude Westen komt bedrogen uit. Alhoewel de makers regelmatig appelleren aan het strijdbare karakter van de buurt, wordt de uniciteit ervan nooit verklaard. We leren buurtbewoners en hun problemen kennen, maar na het zien van de eerste twee afleveringen weet de kijker nog steeds niet waarin Het Oude Westen verschilt van, zeg, de Haagse Schilderswijk of het Arnhemse Spijkerkwartier.

Anders dan de titel doet vermoeden is Het Oude Westen geen portret van een wijk, maar van enkele willekeurige bewoners. "Wil je nog iets kwijt?" vraagt interviewster Froukje Tan aan El Hadi, een 19- jarige Marokkaanse arrestant die wordt verdacht van inbraak en diefstal met geweld. "Mijn vrienden wilden mijn lefheid testen", legt hij vanuit zijn cel uit. Zijn zwangere vriendin Natasja lijkt hem zijn 'jeugdzonde' te vergeven. "Ik houd van je, je hoeft niet bang te zijn dat ik je in de steek laat", spreekt ze hem moed in. De twee wisselen voor het oog van de camera liefdesverklaringen uit. El Hadi, wijzend op de getatoeëerde naam van zijn geliefde: "Die gaat in mijn graf mee." In de tweede aflevering maken we kennis met de 'moeder van de Kruiskade', de Surinaamse-Hindoestaanse weduwe Hermien Mangal. Iedereen kent haar, zo moeten de beelden ons duidelijk maken. Hermien zwaait naar een trambestuurder, moedert over een groep schoolmeisjes, spuit haar gal tegenover een politieagent. "Ik word zo moe van die wet, wet, wet", schreeuwt ze, theatraal met haar handen wapperend. Wáárom wordt nooit duidelijk, want Hermien houdt het liever bij semi-wijsheden. Zoals 'rijkdom kun je vergaren, maar eer moet je verdienen'.

Dat de hoofdrolspelers van Het Oude Westen niet goed uit de verf komen, kun je hen nauwelijks aanrekenen. Hun kleurloosheid heeft alles te maken met de kritiekloze houding van de makers. Nergens wordt bijvoorbeeld verklaard waarom El Hadi - die beweert dat hij 'wil sterven voor Natasja' - het risico neemt haar bevalling te missen. Hoe kan hij mensen beroven en toch een 'goed islamiet' zijn? En ook de trieste ondertoon in Hermiens joligheid wordt niet nader verklaard. "Je bent de moeder van de Kruiskade, maar je moet ook een moeder voor jezelf zijn", merkt een politieagent diplomatiek op. Zijn opmerking blijft, zoals talloze andere, in het luchtledige hangen.

Het Oude Westen, zondag, Ned.3, 19.00-19.30u.

( a d v e r t e n t i e s )