De nieuwe voorjaarsmode, die de afgelopen week in Milaan is gepresenteerd, bevat een mengsel van ordinaire erotiek en sentimentele romantiek. Alles ademt het commerciële denken van de modeontwerpers.

Door JETTY FERWERDA

MILAAN, 7 OKT. De jaren tachtig hebben de mode in hun greep. Wat eerst nog leek op een tamelijk onschuldige gril van enkele mode-ontwerpers, begint nu serieuze vormen aan te nemen. Dit najaar is het de poenerige yuppiestijl, komend voorjaar de rest. Een heel decennium trok de afgelopen week tijdens de modeshows in Milaan voorbij. Het bracht herinneringen boven aan bands als The Human League, films als Fame en Out of Africa en het vroege werk van Jean Paul Gaultier (corsetten met puntige cups), Christian Lacroix (de ballonrok) en Azzedine Alaia (strakke stretchkleding).

Qua sfeer beweegt de nieuwe voorjaarsmode zich tussen de ordinaire erotiek van de vroege Madonna, de harde erotiek van Helmut Newton en de sentimentele romantiek van Out of Africa. Dat vergt nogal wat van het voorstellingsvermogen, maar uiteindelijk levert het een zeer uiteenlopend, maar commercieel sterk modebeeld op. Seks verkoopt nu eenmaal goed, of het nu de alles onthullende niemandalletjes zijn van Alessandro dell' Aqua of het wat meer gedoseerde van de wat strenge, militaristisch getinte kleding van Prada. Laten we het functioneel bloot noemen, die plekken op het lichaam waar je als vrouw af en toe best de aandacht op kan vestigen: het decolleté, de taille, de rug of het dijbeen.

De Italiaanse ontwerpers, man én vrouw, weten het op de juiste manier te accentueren. Miuccha Prada bijvoorbeeld koos de taille als strategisch punt, zij liet het middenrif bloot door in combinaties van gekrompen spencers en knielange plooirokken of accentueerde de taille met een brede ceintuur. Maar de eigentijdse vertaling van de jaren tachtig laat zich het best illustreren door twee uitersten: van een megamodemerk als Sportmax (een sublabel van Max Mara) en een meer exclusief, doch niet minder groot, label als Gucci. De eerste huurt een grote zaal in het enorme beursgebouw van Milaan, de tweede een bescheiden ruimte in een 18de eeuws museum. Sportmax vertaalt 'groot denken' letterlijk: duizenden mensen in een klinisch verlichte zaal, een catwalk van tientallen meters lang en een collectie waar geen eind aan komt.

Gucci doet het figuurlijk en legt het accent op exclusiviteit: een korte show en een beperkt aantal genodigden, die zich kunnen neervlijen in de zachte, wit leren kussens van de banken rondom het tien meter lange podium. Kosten noch moeite zijn gespaard om het oude museum te transformeren in een met smetteloos wit folie beklede ruimte met gedempt, warm licht. Hier binnenkomen voelt als een warm bad.

Sportmax, met honderden verkooppunten over de hele wereld, laat het hele scala aan eighties-kleding voorbijdenderen. Teveel om bij te houden, maar alles is er: van de safari-jasjes met epaulletten op de schouder, safariblouses, khaki-kleuren en zebraprints, truien met vleermuismouwen, strakke overalls, mouwloze shirts, strakke minirokjes, wijde, knielange rokken, fluoriserende kleuren, bretels, buttons op stropdassen en pyjama-achtige, gestreepte broeken. Zijn ze iets vergeten wat absoluut bij de jaren tachtig hoort? Ik dacht het niet. Tom Ford, de leidende man bij Gucci, kiest voor een beperkt thema, dat op de een of andere manier de juiste toon treft. Het was even wennen: een schuchtere Kate Moss in een huidkleurige met doorzichtig zwart overtrokken strapless jurk, waarvan de harde cups nadrukkelijk naar voren priemden. De ogen zwart opgemaakt en het haar in een typische jaren tachtig coupe: kort, steil en a-symmetrisch geknipt waardoor het lange stuk over één kant van het gezicht valt. Ineens schoot een zin uit een hit van The Human League te binnen: 'Don't you want me baby, don't you want me now?' Het was wennen, vanwege de directe boodschap: de kleding straalde aan alle kanten wellust uit, koel en berekenend. Net als de corsetten zonder cup die de borsten als op een dienblad aanboden. Ford speelde al voorzichtig met een androgyn beeld, niet alleen vanwege het haar en de make-up, maar ook door kledingstukken als het mannenhemd, de regenjas, wijde gevechtsbroeken en militair getinte jasjes met brede schouders. Zo gestyled, opdat het publiek niet aan de sterke erotische lading kon ontkomen. En zo zijn we na een periode van minimalisme, bezinning, ingehouden seks en angst voor de toekomst, aangekomen bij een periode waarin slechts plaats lijkt te bestaan voor opportunisme en onbezonnenheid. In de homoscene is vrijen zonder condoom alweer aan de orde van de dag, werkende moeders moeten van hun kinderloze collega's terug naar het aanrecht en het milieu, ach wie denkt er nog aan het milieu? Nog even en we zijn weer terug bij de jaren negentig.

( a d v e r t e n t i e s )