NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

EDO DIJKSTERHUIS
Een wereldreis. Daar wilde Paul Acket het geld aan besteden dat hij destijds overhield aan de lucratieve verkoop aan VNU van zijn muziekbladen (waaronder Popfoto en Muziek Express).

Maar verder dan Nice kwamen hij en zijn vrouw Jos niet. Daar zag hij namelijk de Grande Parade du Jazz, een openluchtfestival met meerdere podia. Acket wist het meteen: zoiets moest ook mogelijk zijn in Nederland. In 1976 beleefde in het Haagse Congresgebouw het North Sea Jazz Festival zijn eerste editie. Als een bezetene rende Acket tijdens het festival van podium naar podium, schudde muzikantenhanden en leidde middels ellenlange telefonades zijn festival in goede banen. Tot zijn dood in 1992 domineerde hij North Sea Jazz en nog steeds wordt hij door velen jaarlijks herdacht. Ook de documentaire 25 jaar North Sea Jazz Festival, vanavond uitgezonden door de NPS, ontkomt niet aan de geest van Paul Acket. Zijn naam ligt geïnterviewde muzikanten, adviseurs en managers in de mond bestorven, en we zien hem veelvuldig door het beeld schuifelen. En er zijn andere geesten, die van de vele Dode Groten die ooit speelden in Den Haag. Aaneen geregen beelden tonen vibrafonist Lionel Hampton, de hese zangeres Betty Carter, saxofonisten Stan Getz en Gerry Mulligan, Dizzy Gillespie met zijn bolle wangen, en natuurlijk de ongekroonde koning van de jazz-trompet, Miles Davis. In een poging het verlies van zoveel grote namen te compenseren, zijn concertregistraties opgenomen van hedendaagse kanonnen als Yuri Honing, Candy Dulfer en Eric Vloeimans, en wordt onevenredig veel aandacht besteed aan het nieuwe trompetwonder Roy Hargrove.

Maar de documentaire wil meer zijn dan een opsomming van heden en verleden en biedt een paar inkijkjes in het dagelijkse reilen en zeilen van het festival. Festivaldirecteur Theo van den Hoek mag vertellen hoe hij zijn dagen vult met het onderhouden van sponsorcontacten, we zien programmeurs met schaar en plakband voorlopige roosters in elkaar plakken en hoe een idolate amateur-fotograaf kiekjes maakt van een fraai betulbande Dr. Lonnie Smith. Ook wordt er aandacht besteed aan het gelijknamige festival in Kaapstad dat afgelopen jaar als eerste overzeese filiaal van North Sea debuteerde. Maar het is toch vooral een terugblikken met veel interessant archiefmateriaal en min of meer interessante anekdotes. Zo is Herbie Hancocks muzikantenrelaas over zijn samenwerking met Chick Corea interessant maar in het kader van de documentaire weinig ter zake doend. En de opsomming van sterren- diëten door een plakboek-fanaticus is ronduit banaal. Maar Jos Ackets verhaal over hoe haar man cassettebandjes selecteerde - hij liet haar als eenkoppig publiek bepalen wat 'geil' was - geeft een goed beeld van hoe informeel het grootste overdekte jazz festival ter wereld lange tijd georganiseerd werd.

En het brengt ons ook weer terug bij Paul Acket, volgens North Sea Jazz-adviseur Hans Dulfer "eigenlijk zelf een muzikant". In het laatste beeld zien we hem achter zijn bureau zitten, een onordelijke stapel papier voor hem, telefoon in de ene hand, sigarettenpijpje in de andere. Als de beweging stopt, verbleekt het beeld, wordt hij bijna doorzichtig en verdwijnt hij.

Het Uur van de Wolf: 25 jaar North Sea Jazz Festival, Ned.3, 20.49- 22.00u.

( a d v e r t e n t i e s )