NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Nederlandse comedies gaan altijd over brave borsten. Toffe peren die niets kwaads in de zin hebben. Ze zijn attent, gevoelig, onsexistisch, politiek correct, stelen nooit, discrimineren nooit, betalen nooit met zwart geld, plegen geen steunfraude, worden nooit boos in het verkeer, roddelen niet en laten hun kinderen nooit zitten. Eind goed, al goed. Kortom we hebben te maken met het opgeblazen Hollandse zelfbeeld: gezellig samen en beter dan de anderen. Daar valt niet mee te spotten. Er hoort ook een kakkineus pratende joehoe-dame bij. De schrijvers en de regisseur denken dat dat leuk is. Al sinds de vorige eeuw. Als zo'n vrouw iets joehoe-achtigs doet, moet het publiek lachen. Dat is de conventie. Maar bij In de Clinch houdt het publiek zich opvallend stil, ook als actrice Ellis van den Brink uithaalt met haar stem. Zelfs op bevel kon er slechts hier en daar slechts een krampachtig lachje van af. Mij lukte het helemaal niet.

In de Clinch gaat over een man die door zijn vrouw Jozefien het huis uit is gegooid en bij zijn zus is gaan wonen. Zo'n echtscheiding brengt het slechtste in de mens naar boven. Dus je verwacht vuurwerk tussen Huub, zijn ex Jozefien en hun zoon als cynisch slachtoffer. Modern Times. Helaas, Jozefien en de zoon komen niet in beeld. De afwezige vrouw is duidelijk de slechte en Huub die we wel altijd te zien krijgen, is de goeie Nederlander. Zijn enige zwakte is dat hij een tompouce uitlikt voor de ochtendkoffie officieel is aangevangen. Hahahaha, die Huub toch, zo'n olijkerd.

Tess, de zus van Huub is journaliste voor iets Viva-achtigs. De joehoedame is haar hoofdredacteur. Als enige verslaggeefster ter wereld laat Tess thuis haar met de hand geschreven reportages uittypen door Goesje, tevens vriendin. Vonden ze het baantje van werkster te min voor deze donkere vrouw? Dat is wel de harde werkelijkheid in grootsteedse yuppie-huizen. Maar comedyschrijvers zijn ab-so-luut kleurenblind dus het is hen nooit opgevallen. Gisteren bleek Goesje beter te schrijven dan de journaliste. Maar toen ze een heel verhaal voor een buurtkrantje wilde maken, moest ze toch weer de hulp inroepen van de journaliste. Hèhè, dat was op het nippertje. Want stel je voor dat ze beter was, dan was de harmonie verstoord. Niet alleen in de comedy maar in de ganse samenleving. Nederlandse comedies zijn arcadisch en houden geen gelijke tred met het leven. De schrijvers zoeken alles nauwgezet op in de omvangrijke Hollandse woordenlijst van onbespreekbaarheden. Als het erin staat, schrappen ze direct. Oeioei, gevaarlijk onderwerp. Het populairst is Toen was geluk heel gewoon over de jaren vijftig. Dat zegt iets over de nationale ziel. Gelachen kan er alleen worden bij cabaratiers op televisie. De groten zoals Youp van 't Hek, Freek de Jonge, Erik van Muiswinkel, weten uit ervaring wat de mensen aan het lachen krijgt. Maar komisch drama moet rauw in het buitenland worden aangekocht. Zonder dat Nederlandse televisiemakers de kans krijgen het te bewerken en te pasteuriseren. Op Net5 gisteren het Britse Men Behaving Badly over twee jonge mannen die lamlendig met vrouwen omgaan. Een van hen heeft een lat-relatie en er woont een vrouw bij hen in huis. Niet het beste wat ik ooit zag, maar wel mijlenver boven het beste wat het vaderland te bieden heeft. De comedy is vol menselijke laagheden. Dat betekent niet dat er voortdurend "kut" en "lul" moet worden geroepen. Dat geldt op de Nederlandse commerciële televisie als taboedoorbrekend, tot vervelens toe, elke avond opnieuw. De NCRV zou Men Behaving Badly snel onschadelijk maken. De acteurs willen graag een rol waarmee ze in Privé voor de dag kunnen komen. Als gevoelige feminiene mannen die cappucino's leuten in een brandschoon bruin café in Laren waar de barkeeper klaar staat om als oprechte zielzorger alle zonden recht te breien. Wat hebben we het toch goed getroffen.