NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

WOUT WOLTZ
De opiniebladen van deze week laten geen misverstand leven over wie zij willen zijn, en dat is goed. Hoe blijkt dat?

Uit de onderwerpkeuze van de voorpagina's. HP/De TIJD kondigt een studie van 'Lovely London' aan en blijft dus true to type. Londen is volgens HP weer helemaal het centrum van de moderne wereld geworden, net als in de jaren zestig. Niet zozeer hip (antieke term, foutje van een bejaarde koppenmaker?) dan wel cool, volgens Annejet van der Zijl en die kan het weten want ze heeft acht jaar geleden in Londen ('deze verzameling dorpen') gestudeerd. Dat was in de donkerste tijd van Thatcher.

Vermoedelijk heeft Van der Zijl geen sociologie gestudeerd, anders zou ze niet durven schrijven dat 'zelfs een hardnekkig instituut als de klassenmaatschappij' de nieuwe renaissance niet zal overleven. Jaja, alwéér een buitenlander verneukt: het klassensysteem zal aan de overkant in geen eeuwen verdwijnen. Zelfs als de hogere standen in één klap worden uitgeroeid, zullen de arbeiders zich als arbeiders blijven gedragen, en iedereen met een iets netter accent als : 'Sir' blijven aanspreken.

De memoires van W.L.Brugsma sluiten op een nostalgische manier aan bij dat Engelse levensgevoel. Dat komt ook door een jeugdige pasfoto van Brugsma met het stempel 'Beroep onheilsprofeet'. De auteur zal toen een jaar of veertig zijn geweest; zijn zorgen om de wereld zijn al zichtbaar aan de oogwallen en beginnende groeven. Maar de grote boordpunten over een hooggesloten donkere sweater geven hem het onschuldige uiterlijk van een Engelse koorknaap die net Christmas-carols heeft geoefend. Het verhaal van Brugsma gaat over grote gebeurtenissen uit het Nederlandse verleden, zoals de kruisrakettenaffaire aan het eind van de jaren zeventig. En ook, maar dat is moeilijk te vermijden bij memoires, over de rol van Brugsma daarin.

Die is niet gering: in het duel van W.L.B. met de geschiedenis wint Brugsma vaak. Maar hij relativeert die overwinningen zelf weer, zoals hij in het hele verhaal de politiek en de opwinding van die jaren met afstandelijke weemoed beschrijft. Soms gaat het een beetje vlot en te grappig, maar dat is HP: de uiterlijke stijl is minstens zo belangrijk als de inhoud.

Elsevier volgt van alle opiniebladen het nieuws het meest op de voet. En het opent met een artikel dat veel lezers als een dreun tussen de ogen moet raken: De strijd om de vermogenswinst. Wonderlijk genoeg geeft Elsevier voornamelijk feiten, geen commentaar. Waar is de brandende verontwaardiging gebleven over rancuneuze rode rakkers en boze buitenlanders? Zelfs het oude strijdros Nic van Rossum, de gesel van elke minister van financieën, erkent dat hij niet weet of hij nu vóór of tégen de Euro moet zijn.

Een honorabel, zuiver standpunt. Maar, Van Rossum, u wordt niet betaald om tolerant te zijn of intellectueel te twijfelen: Elsevier heeft u in dienst als waakhond, u moet bijten!

Van gevoel voor actualiteit kan men De Groene niet beschuldighen. Vele pagina's zijn gewijd aan de filosoof Arthur Schopenhauer. Een echte aanleiding is er niet, of het moet de aanstaande Nederlandse vertaling zijn van Die Welt als Wille und Vorstellung uit 1819, maar dat doet er niet toe. De Groene is goed in dit soort tijdloze, dus eeuwig actuele verhalen. Beter dan in reportages over onrecht van het heden, zoals een nogal oppervlakkig verslag over marketing in de liefdadigheidssector (slecht) en de schandalige uitbuiting van jongeren bij McDonald's (nog slechter).

Want wat moest de 20-jarige Arno doen? Hij moest op een hete zomerdag met een spatel kauwgum van het asfalt krabben. Op z'n knieën ! En dan was hij nog fortuinlijk, want een collega kreeg opdracht doodgereden kikkers van het terrein te halen.

Die werden weliswaar niet verwerkt tot BigMac's, maar het leed blijft schrijnen.