NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

In 35 theaters.

De romantiek van verwisselde gsm's

Door PIETER STEINZ
Veel hoop op een goede film met Michelle Pfeiffer was er niet meer, na het frikkerige drama Dangerous Minds en de wezenloze smartlap Up Close and Personal.

Maar voor One Fine Day, geregisseerd door Michael Hoffman, hoeft de plaatjesmooie Amerikaanse zich niet te schamen. Als werkende gescheiden moeder in New York City, die op een van de belangrijkste dagen van haar carrière vergeefs probeert haar zoontje onder te brengen, is ze afwisselend elegant en verwilderd, onuitstaanbaar en om te zoenen. Pfeiffers tegenspeler is George Clooney, voor cultfilmliefhebbers de hoofdrolspeler van The Return of the Killer Tomatoes (1988) en From Dusk Till Dawn (1995), voor televisiekijkers niemand anders dan Dr. Ross uit E.R. Clooney blijkt als komisch acteur - een gescheiden vader wiens Peter Pan-complex even groot is als zijn sex appeal - een ontdekking. Zoals de regels van het genre eisen, gedraagt hij zich aanvankelijk onuitstaanbaar, maar blijkt hij al gauw een sympathieke lobbes en ondanks zijn drukke baan als journalist en zijn schijnbaar gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel de ideale vader voor zijn zesjarig dochtertje.

Een romantische komedie voor de druk-druk-drukgeneratie zou je One Fine Day kunnen noemen, of, zoals de regisseur het formuleert, een It Happened One Night voor de jaren negentig. Het scenario voorziet in tal van rampen die de moderne homo laborans kunnen treffen, variërend van limonadevlekken op je mantelpakje tot verwisselde mobiele telefoons. Heel herkenbaar zijn ook de kindertjes die de hoofdpersonen voor de voeten lopen: rondrazend als tornado's, onberekenbaar als vulkanen en vernietigend als marsmannetjes.

Het is dan ook jammer dat Hoffman, de regisseur van de nog steeds niet in Nederland uitgebrachte zeventiende-eeuwse komedie Restoration, er niet in is geslaagd om One Fine Day de Schwung te geven die het materiaal verdient. Vooral in het begin heeft de film akelig weinig vaart, terwijl de handeling hinderlijk onderbroken wordt door opzichtige achtergrondliedjes. Nog bespottelijker is het einde, wanneer Pfeiffer net voordat ze Clooney wild wil omhelzen eerst haar benen gaat scheren en haar tanden gaat poetsen. Zodat je uit de tussenliggende 70 minuten moet afleiden wat voor charmant meesterwerkje One Fine Day had kunnen zijn.