NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

In: Amsterdam, Cinecenter; Rotterdam, Lantaren/Venster.

Een dagje op stap met de familie Bemoeial

Door HANS BEEREKAMP
Als er in een film ook maar één beeld voorkomt, dat je je leven nooit meer vergeet, dan kun je al van een succes spreken. The Daytrippers, het in zestien dagen opgenomen New-Yorkse debuut van Greg Mottola, slaagt voor die test, al duurt het tot het einde.

De film, geproduceerd door Gouden-Palmwinnaar Steven Soderbergh (sex, lies and videotape), gaat over de zoektocht van een echtgenote naar haar van overspel verdachte, met een doorzichtig smoesje verdwenen man. De vrouw neemt haar hele familie (pittig zusje met semi-intellectuele vriend, bazige moeder, sullige vader) mee uit Long Island naar Manhattan, waar het gezelschap dagjesmensen ruziënd samengepakt in een auto allerlei onbetekenende voorvallen meemaakt. Het moment komt, als manlief (Stanley Tucci, regisseur en hoofdrolspeler van Big Night) eindelijk gevonden is, op het dak, waar een vaag feestje plaatsvindt. Dat beeld van Tucci, sigaret in de mond, die zich waarlijk vrij en onbespied waant en onbekommerd plezier heeft, werkt waarschijnlijk zo sterk als contrast met de wereld die hij achtergelaten heeft. Daar zijn ook wij dan bijna anderhalf uur van getuige geweest, van het soort van houdgreep dat een hechte en bemoeizuchtige familie kan betekenen. Het was geen onverdeeld genoegen.

Het lukt Mottola niet erg goed om van The Daytrippers meer te maken dan de registratie van ellende. In groeiende mate vraagt de toeschouwer zich af, wat iemand moet bewegen om verwanten, van wie je de geringe discretie maar al te goed kent, te betrekken in een privékwestie van enig belang. De echtgenote (Hope Davis) blijft dan ook het minst ontwikkelde personage. The Daytrippers is een aardige film over ergerlijke mensen, die je in al hun onhebbelijkheid moeilijk onaardig kunt vinden. Zolang ze maar ver weg blijven.