NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

In: City, Amsterdam; Pathé, Rotterdam; Tuschinski, Den Haag; Rembrandt, Utrecht; Pathé, Groningen; Pathé, Maastricht (matinees).

Zuster Klivia versus Emmy Gee

Door HANS BEEREKAMP
Het is niet de eerste keer dat producent Burny Bos en regisseur Ben Sombogaart een televisieserie voor kinderen in tweede instantie voor de bioscoop bewerken. Het zakmes zorgde in 1992 voor een kleine sensatie, maar de voortekenen zijn minder gunstig voor Mijn Franse tante Gazeuse, eerder dit jaar als dertiendelige serie onopvallend uitgezonden door de AVRO en nu door een videodistributeur, als marketing-instrument voor de uitbreng in oktober, in de bioscoopmatinees gezet.

Sombogaart en Joram Lürsen (vooral bekend door zijn eindexamenfilm over een voetballertje en zijn vader, De finales) lijken zich vooral te hebben laten inspireren door Annie M.G.Schmidts klassieke muzikale serie Ja zuster, nee zuster, waaraan Loes Luca in een pastiche van Hetty Bloks zuster Klivia expliciet een hommage brengt.

In elk van de afleveringen van een klein half uur zat een gek liedje, dat vaak een of ander muzikaal genre persifleert (een menuet, een calypso, rock'n'roll). Er zijn er niet zo veel over in de versie van anderhalf uur, waarvan de montage de cyclische structuur van het scenario hinderlijk weerspiegelt. Telkens komt de burgemeester van het netste stadje van Nederland (Nelly Frijda) opnieuw aangemarcheerd om twee buren te controleren op hun naleving van de geboden van Rust, Reinheid en Regelmaat, ooit gedicteerd in de etiquettehandleiding van Emmy Gee alias Amy Groskamp-Ten Have. Het meisje uit het ene gezin kan zo wel vergeten dat ze ooit een huisdier krijgt, terwijl de Boze Buurman valsspeelt. En de komst van de op ongezette tijden knoflook etende Franse tante Gazeuse gooit ook al roet in het eten van de competitie, met als hoofdprijs een theevisite van de koningin (Willeke van Ammelrooy). Gelukkig houdt die wel van rommeligheid, zodat het aan het slot toch allemaal nog goed komt.

De om onbekende redenen in een Tsjechische studio opgenomen productie onderscheidt zich vooral door de ouderwets-kunstmatige decors en aankleding. De acteurs, van wie de bekendste in de bijrollen te vinden zijn, beleven zichtbaar plezier aan hun eigen strapatsen. Veel geloofwaardigheid biedt Mijn Franse tante Gazeuse niet, ook al omdat het thema van kleinburgerlijke repressie versus malle tantes kinderen van tegenwoordig weinig meer zal zeggen. Als eerbewijs aan Schmidt is het wel een gek ding, maar zeker geen volwassen kinderfilm.