NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S c h a k e l s

Door onze redacteur REMMELT OTTEN
AUGUSTA, 15 APRIL. Een half etmaal nadat de beste golfers ter wereld hun laatste rondje van de Masters beëindigden, worden de achttien holes van de Augusta National golfclub bevolkt door een groep uiterst middelmatige spelers, veertig journalisten die beter af zijn met microfoon of toetsenbord dan met een set stokken. Ze hebben de loterij gewonnen en mogen de ochtend na de historische zege van Tiger Woods van dichtbij ervaren hoeveel erbarmen de baan heeft met minder getalenteerde spelers.

De club ligt aan de drukke Washington Road, vol ochtendspits. De enige toegang waar op de vroege maandagochtend het hek open staat, is de hoofdingang. Veiligheidsbeambten in uniform controleren de op naam gestelde uitnodiging en vragen om identiteits-papieren. Op Magnolia Drive, de oprijlaan met aan weerszijden bomen van vóór de Amerikaanse burgeroorlog, vervaagt het geluid van de ontwakende stad. Op de baan is het stil.

De helft van de journalisten, verdeeld in groepjes van vier, begint op de eerste hole, de andere helft op de tiende hole. Zij spelen eerst de 'back nine', met de Amen Corner, de bloemen en de kronkelende Rae's Creek. Vlak voor de eerste klap borrelt ieders maag. De baan in Augusta, in de Amerikaanse staat Georgia, is misschien wel de meest ontoegankelijke baan ter wereld. Niet openbaar, alleen beschikbaar voor de (naar schatting) driehonderd leden en hun gasten. Uit een enquête van het grootste Amerikaanse golfblad, Golf Digest, bleek dat 63 procent van de lezers, als ze de keuze hadden, het liefst ooit op Augusta zou spelen. En 43 procent antwoordde dat een ronde hun duizend dollar waard zou zijn.

De zenuwen slaan ook toe omdat er met een tee-time van 7.45 uur geen tijd was voor oefenslagen. Omdat daar beneden de meest befaamde negen holes ter wereld liggen. En omdat we alle vier, op uitdrukkelijk verzoek van het thuisfront, in het openbaar verslag moeten doen van onze ronde. Daarbij kan niets verborgen blijven, want 'creatief boekhouden' is in golf een doodzonde. Bij de Masters werd in 1968 een speler gediskwalificeerd omdat hij een slag te veel op zijn score-kaart had staan. Hij miste de play-off om de eerste plaats. Het laat zich raden wat er gebeurt als het potloodje naar de andere kant uitschiet.

De allereerste bal vanaf de tiende tee verdwijnt in een hoek van 45 graden links het bos in. De tweede bal vanaf dezelfde plek - twee strafslagen zijn binnen - eindigt onderin de vallei. Vanaf dat moment is Craig de belangrijkste man op aarde. Craig, gekleed in de verplichte witte overal, is 35 jaar oud en al twintig jaar caddy in Augusta. Zijn naamkaartje zit vastgespeld op een groene honkbalpet. Voor zo'n honderd gulden draagt hij de tas met golfclubs, legt hij de losgeslagen plaggen terug, geeft hij de resterende afstand naar het vlaggetje (115 yards naar de rand van de green, 127 naar de cup) en hij leest de greens. ,,Man, ik kan zelf niet golfen, maar ik ken deze baan als mijn broekzak. Vertrouw me.''

De eerste drie holes gaan steeds beter. De ballen landen niet op dezelfde plaats waar Tiger Woods ze neerlegde, maar ze eindigen uiteindelijk in hetzelfde gaatje - de pin-posities, de plaats op de green waar de cup is uitgeboord, zijn nog dezelfde als bij de laatste wedstrijddag. Op de twaalfde hole, de derde van de ochtend, geschiedt een wonder. Het is de beroemdste hole van de baan, een korte, verraderlijke par-3 van 140 meter over de kreek. Water heeft een magnetische aantrekkingskracht op golfballetjes, maar Craig geeft het juiste advies. Wind in de rug, afslaan met een ijzer-8. De bal landt op de green. Na een putt van tien meter en een putt van één meter is de eerste par veiliggesteld. De zenuwen zijn weg. ,,Man, na je eerste slag sloeg de schrik me om het hart'', zegt Craig. ,,Maar dit was just like Tiger.''

Halverwege de ronde begint te dagen met welke gedachten de twee architecten van de baan, Bobby Jones en Alister MacKenzie, begin jaren dertig de baan hebben ontworpen. ,,De baan moet aantrekkelijk zijn voor zoveel mogelijk golfers'', was het uitgangspunt. ,,De golfer mag worden gestraft voor een ondoordachte slag, maar hij mag nooit voor schut staan.''

Spelen voor bogey (één boven par) moest eenvoudig zijn, spelen voor par (vier keer een korte par-3, vier keer een lange par-5 en tien keer par-4 is standaard op een achttien holes baan) moest het gevolg zijn intelligent, beheerst spel en spelen op birdie (één onder par) moest risico inhouden. Slechts vijf holes zijn beschermd door water, er liggen slechts 45 bunkers met wit, blinkend zand. Nergens is hoog gras te vinden, bijna nergens staan struiken. ,,De leden houden er niet van naar hun ballen te zoeken'', schreef Jones. De fairway's zijn breed, wat ruimte biedt aan de beginner, maar de ideale route naar de vlag is een stuk smaller. ,,We geven veel touw om jezelf aan op te hangen.''

Ook de greens (het lichtgroene, gemillimeterde gras rond het vlaggetje) zijn ruimer dan in Nederland, maar daar zit een addertje onder het gras. ,,Het is putten vanaf de motorkap van je auto. Het is rijden op ijs: beide handen op het stuur en nog geen controle'', zeiden deelnemers aan de Masters afgelopen week. Het gras is zo kort, de grond zo stevig en de helling soms zo steil dat een op vijf centimeter gemiste putt net voorbij de cup snelheid begint te maken en pas twintig meter verderop tot stilstand komt. Door die greens is de Masters nog altijd de enige major waar geen enkele winnaar vier rondes onder de 70 scoorde. (Tiger Woods bezit het baanrecord met rondes van 70, 67, 66 en 69, achttien onder par voor 72 holes.)

Aan het einde van mijn eerste ronde op Augusta National staan na vijf uur 94 slagen op de score-kaart. Over zestien holes.

De etiquette gebiedt het de bal op te rapen als er geen uitzicht meer is op een dragelijke score, om de achterliggende groep niet te hinderen in hun voortgang. Zestien holes met drie pars, drie bogey's, vier dubbele bogey's, vijf drievoudige bogey's en een viervoudige bogey.

Daarentegen is onze 'better-ball' score - alleen de beste score per hole van één van de vier in de groep - slechts 74, twee boven par. Drie birdies van een Engelsman van de BBC, drie birdies een Amerikaan uit South-Carolina, vier pars en acht bogey's.