NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

DE EIGEN BIJDRAGE voor ziekenfondsverzekerden die na langdurig politiek geharrewar op 1 januari van dit jaar van kracht is geworden, loopt na een kwartaal al vast in de loopgraven van de Nederlandse gezondheidszorg. De ziekenfondsen, onderdeel van Zorgverzekeraars Nederland, brengen onder leiding van VVD-senator Wiegel zwaar geschut in stelling om de eigen bijdrage onderuit te halen. Volgens deze belangengroep is de regeling ingewikkeld, onbegrijpelijk, een administratieve last, vol tegenstrijdigheden, privacygevoelig en onuitvoerbaar. Zij beantwoordt niet aan het doel de uitgaven voor de gezondheidszorg af te remmen door de verzekerden een gevoel van kostenbewustzijn bij te brengen.

Arme minister Borst van Volksgezondheid (D66). Naarmate de kabinetsperiode vordert blijken steeds meer onderdelen van haar beleid te leiden tot bestuurlijke puinhopen. De problemen bij de thuiszorg, de wachtlijsten voor de gehandicapten en de chronische tekorten op de begroting stapelen zich op. Het is zo langzamerhand de vraag hoe lang de minister nog de druk uit de Tweede Kamer kan weerstaan.

DE PROBLEMEN met de eigen bijdrage zijn een rechtstreeks gevolg van de eigenwijsheid van de Kamer en van de toegeeflijkheid van Borst. In het regeerakkoord was vastgelegd dat er een eigen risico voor ziekenfondsverzekerden zou worden ingevoerd. Dat was betrekkelijk eenvoudig te doen, ook administratief. Maar vorig jaar bij de Kamerbehandeling overtroefden de coalitiepartijen PvdA (Oudkerk) en D66 (Van Boxtel) elkaar met voorstellen om de financiële gevolgen voor bepaalde groepen ziekenfondspatiënten te verzachten. Het resultaat van deze politieke basiszorg is een handboek van veertig pagina's met regels, vrijstellingen en uitzonderingen voor de eigen bijdrage. Nu de eerste kwartaalnota's aan de ziekenfondsverzekerden de deur uit zijn, lopen de Zorgverzekeraars, overigens ook uit welbegrepen eigenbelang, hiertegen te hoop.

De oorspronkelijke bedoeling van het eigen risico was een verschuiving van de financiële verantwoordelijkheid voor de gezondheidszorg van de collectiviteit naar de individuele verzekerden. Maar daar zijn zoveel inkomenspolitieke overwegingen bovenop gestapeld, dat de regeling administratief alleen maar ondoorzichtiger is geworden en er allerlei oneigenlijke financiële prikkels voor calculerend gedrag zijn ingeslopen.

INKOMENSPOLITIEK moet niet worden gevoerd door algemeen bedoelde maatregelen te doorkruisen. Beleid moet eenduidig zijn in zijn doel, opzet en uitwerking. In de gezondheidszorg is deze stelregel nog lang niet doorgedrongen. Daar houdt men vast aan pleisters plakken. De gevolgen van die behandeling zijn zorgwekkend.