NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

In 6 theaters.

Kil gefilmde passie voor het aardse

Door DANA LINSSEN
De Baskische regisseur Julio Medem (37) heeft er in zijn derde speelfilm Tierra alles aan gedaan om zijn publiek te verleiden. Voorbeeldig uitgelicht, optimaal gebruikmakend van elke millimeter van het cinemascope-formaat en in strakke kadreringen filmt Medem in consequent doorgevoerde aarderode tinten de amoureuze verwikkelingen van Angel, een jonge insektenverdelger.

Die vormvaste stijl kenmerkte ook al Medems eerdere films Vacas en La ardilla roja. Het milde surrealisme dat hij daarin tentoonspreidde, heeft in Tierra echter plaatsgemaakt voor een vorm van loodzwaar religieus magisch realisme. Tegenover de existentiële angst voor de leegte en de dood heeft Medem een spirituele binding tussen mens en aarde willen benadrukken. De schildluis die Angel moet verdelgen is eigenlijk helemaal niet schadelijk en geeft de wijn zelfs een aangenaam aardse smaak.

Angel is een 'man met een missie', of misschien is hij gewoon getikt, hij voert in ieder geval lange gesprekken met de stem van zijn geweten, die hij zijn 'engel' noemt. De confrontatie tussen Angel en zijn 'engel' staat bol van de filosofische en religieuze verwijzingen, van het dualisme tussen lichaam en geest tot de verleidingen van Christus. Zo voelt de stoffelijke Angel zich aangetrokken tot de nymfomane, roodharige Mari (Maria Magdalena?) en ziet de onstoffelijke meer in de engelachtige Angela. Dramaturgisch en filmisch dienen zich tal van mogelijkheden aan om dit dilemma te verbeelden. Maar deze strijd is door Medem noch in de vorm noch in het verhaal adequaat vertaald. De weinige confrontaties tussen de beide Angels die gevisualiseerd worden, blijven schematisch in hun uitwerking. De rest van de tijd is de stem van de 'engel' alleen een veredelde voice-over.

Medem regisseerde zijn acteurs als lege hulzen aan wie zich een volstrekt willekeurige handeling lijkt te voltrekken. De film die over een passie voor het aardse moet gaan, komt kil en geconstrueerd over. Dat bijna onverschillig presenteren van verhaal en personages lijkt een tendens in de hedendaagse cinema. Claire Denis deed onlangs hetzelfde in Nénette et Boni. Het gaat in een twee uur durende film wel op je zenuwen werken.