NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Matt Dillon

In een serie profielen van gezichtsbepalende filmsterren deze week Matt Dillon, de bink met een klein hartje die nu te zien is als wereldvreemde popmusicus in 'Grace of My Heart'.

Door PIETER STEINZ

Het is verleidelijk om de carrière van de geboren hartenbreker Matt Dillon te contrasteren met die van Tom Cruise, zijn tegenspeler in Francis Ford Coppola's jeugdbendefilm The Outsiders (1983). Dillon en Cruise speelden beiden op zeer jonge leeftijd in hun eerste film en golden in de eerste helft van de jaren tachtig als de grote beloften van het zogeheten Brat Pack, de nieuwe generatie Hollywood-acteurs. Maar terwijl Cruise zich met veel (commercieel) succes ontwikkelde van tieneridool tot superster, bleef Dillon ondanks zijn naams- en gezichtsbekendheid een acteur in de marge.

Misschien is Dillon te introvert en te weinig ambitieus om een echte ster te zijn. Als je een teruggetrokken leven leidt, stugge interviews geeft en maximaal in één film per jaar speelt, kun je je geen slechte hand in het kiezen van je projecten veroorloven. Dillon gokte keer op keer verkeerd; na zijn memorabele optredens in de ontspoorde-jeugddrama's Tex, The Outsiders, Rumble Fish en The Flamingo Kid (1982-84, de eerste drie op basis van romans van S.E.Hinton) speelde hij tot het eind van de jaren tachtig alleen maar in commerciële en/of artistieke flops. Als de independent-regisseur Gus Van Sant hem in 1989 niet de kans had gegeven om te schitteren als no-nonsense junkie in Drugstore Cowboy, dan restte van Dillon waarschijnlijk niet meer dan de herinnering aan een rebels-stoere tiener met een Brooklyn-accent, donkere borstelbrauwen, een verbaasde blik en een onverzettelijke kaaklijn.

Matt Dillon, geboren op 18 februari 1964 in New Rochelle (New Jersey), debuteerde op zijn veertiende jaar als jeugdcrimineel in Over the Edge. Toneelervaring had hij niet, hoewel hij later in interviews placht te zeggen dat hij gewend was in het dagelijks leven een rol te spelen: op school trok hij op met de arbeidersklasseboefjes en gedroeg hij zich als een straatrat, terwijl hij afkomstig was uit een keurig Iers-Amerikaans middenstandsgezin. Zijn filmpersonages lagen in het verlengde van deze eerste rol. Matt Dillon werd de archetypische bink met een klein hartje: de bendeleider van de Greasers in The Outsiders, de verloren zoon in The Flamingo Kid, de sexy lobbes in To Die For (Gus Van Sant, 1995).

Steeds vaker zegt Dillon genoeg te hebben van dit soort 'soiled T-shirt roles'. Toch speelde hij in zijn voorlaatste film, de ondergewaardeerde romantische komedie Beautiful Girls (Ted Demme, 1996), een perfecte blue collar hero: de dertiger Tommy die mislukt is in het leven en de liefde en zwelgt in nostalgie naar zijn verleden als populairste jongen van de school. Het was een rol die Dillon, als voormalige in het slop geraakte belofte, op het lijf geschreven was. Maar anders dan Tommy zal hij niet als mislukkeling eindigen. Zijn vertolking van het emotioneel gestoorde popgenie in Allison Anders' Grace of My Heart bewijst dat Matt Dillon niet vast zit aan een smoezelig T-shirt.