NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

NOG MAAR EEN week geleden dachten de Europese leiders in president Berisha een man te hebben met wie de chaos in Albanië kon worden bestreden. Nu smeekt het volledig geïsoleerd geraakte staatshoofd om militaire bijstand. Zijn leger en politie zijn goeddeels verdampt, geweren, tanks en gevechtsvliegtuigen zijn in handen geraakt van een ongestructureerde massa geweldplegers. Kanselier Kohl, op bezoek in Den Haag, verzuchtte gisteravond dan ook niet te weten hoe hij soldaten zou vertellen wat zij in Albanië moesten doen.

Ruwweg bestaan er twee verschillende lezingen van de Albanese crisis. Volgens de meest verbreide analyse zou het gaan om een soort volksopstand, voortkomend uit wanhoop ontstaan door het verloren gaan van bescheiden vermogens in een riskant kansspel. De ander veronderstelt een complot van zich nu socialist noemende oud-communisten. Verhalen dat de verkiezingen destijds frauduleus waren worden afgedaan als kwaadsprekerij.

Opvallenderwijs heeft de Europese Unie op aandringen van Italië zich tot dusver laten leiden door de eerste lezing. Berisha werd gemaand een coalitie te vormen met de socialisten. Dat heeft de president gedaan. Met de benoeming van een socialist tot premier en een aanbod van algemene amnestie heeft Berisha wel zo ongeveer het laatste instrument ingezet waarover hij nog kon beschikken. Tevergeefs. De opstandelingen weigeren niet alleen hun wapens in te leveren, de rebellie slaat over naar de hoofdstad Tirana en naar het noorden van het land.

DE VERWARRING waarin de Europese leiders zijn geraakt vindt haar pendant in de totale machteloosheid van Berisha en zijn nieuwe regering. Premier Kok zei gisteravond eerst maar eens op een uitspraak van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties te willen wachten. (Die is er inmiddels, maar de raad houdt zich op de vlakte.) Minister Van Mierlo zei op zijn beurt van een Europese ,,militaire présence'' in Albanië als zodanig al enig stabiliserend heil te verwachten. Ook worden de Westeuropese Unie, de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa en de NAVO genoemd. Maar het probleem is dat van al deze organen de landen die een verschil zouden kunnen maken lid zijn. Zij komen steeds weer zichzelf tegen.

Met enige nostalgie wordt herinnerd aan de toestand in Bosnië. Daar waren tenminste nog identificeerbare groepen en herkenbare leiders. In Albanië heeft de enig resterende gesprekspartner zijn familie alvast naar het buitenland gestuurd.