NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  
S e l e c t i e

Door FRITS ABRAHAMS
Om met Catherine Keyl te spreken: het is mij een grote eer u vandaag in deze rubriek te kunnen aankondigen: Jerry Springer!

Hij bracht een bliksembezoek aan Nederland waar hij door sommige kringen werd binnengehaald als een opzienbarend fenomeen in televisieland. Interviews, gastoptredens, een gefilmd bezoek aan de Wallen (,,nee, het Anne Frank Huis heb ik al eens gezien'', zei hij tegen Keyl.)

Een uiterst gewiekst man. Als ik nog een salesmanager nodig had in mijn bedrijf, zou ik hem blind durven benoemen. Charmante babbel, verzorgd in het pak en niet voor één gat te vangen. Keyl probeerde hem in haar talkshow op RTL 4 op de proef te stellen, maar daar was Springer volledig op berekend. Alle argumenten die tegen zijn programma kunnen worden ingebracht, kent hij inmiddels uit zijn hoofd - inclusief de tegenargumenten.

Niet informatief genoeg? ,,Informatie staat ook niet voorop. We moeten entertainen. Het is geen journalistiek, het is vermaak.''

Een karikatuur van Amerika? ,,De mensen in mijn show zijn per definitie anders dan gewone mensen. Ze zijn juist niet typerend voor Amerika. Het gaat om buitensporige mensen en nare toestanden. We moeten het buitensporige en soms gevaarlijke juist laten zien. Alleen dan kunnen we het wegvagen.''

Betaalde fake-gasten? ,,Wij betalen niet. Wij vertonen geen sprookjes. Wie in onze show liegt, kan een schadeclaim van 80.000 dollar verwachten.''

Keyl maakte het zichzelf onnodig lastig door steeds maar weer haar eigen programma te vergelijken met dat van Springer. ,,Wij zijn positiever en informatiever'', was haar boodschap, waarna Springer kon terugslaan met het voorspelbare antwoord: ,,Verschillende culturen, verschillende programma's.''

Als je de man zo vriendelijk hoorde orakelen, zou je bijna vergeten dat hij de maker is van het hypocrietste tv-vermaak dat momenteel in Nederland (op SBS 6) te zien is. Ik heb deze week nog even een paar programma's van hem bekeken om te zien of er wat veranderd is, maar ik kwam van een koude kermis thuis. Het patroon is nog precies hetzelfde als een paar jaar geleden. Springer nodigt een paar mensen uit - liefst zwarte, is mijn indruk - die ooit van elkaar gehouden hebben, maar nu de tijd rijp achten om elkaar voor het front van het Amerikaanse volk verbaal de hersens in te slaan. Als ze daarmee klaar zijn, haalt Springer nog enkele kennissen uit de coulissen om er een schepje bovenop te doen. Het resultaat is een soort 'Wie is bang voor Virginia Woolf?' voor de lagere klassen. Als alles lukt, blijven de deelnemers hologig en verpletterd achter.

Vervolgens neemt Springer plaats op zijn stoel voor zijn befaamde 'final thought', een slotpreekje waarvoor hij de boekjes van de banaalste psychotherapeuten van Amerika heeft geraadpleegd. ,,Jullie moeten meer zelfrespect hebben'', zegt hij dan terwijl hij vaderlijk de camera inblikt. Bij Keyl kwam hij met de klassieke variant: ,,Als we elkaar met respect behandelen, zal dit een betere planeet worden.''

Ik zag een aardig meisje dat moest aanhoren dat haar vriend niets meer van haar wilde weten. De kijkers waren ingelicht, maar zij wist niet wat haar te wachten stond. ,,De producers hebben haar niet ingelicht'', glunderde Springer. Dat was haar aan te zien toen de hysterische vriend zijn voltreffers op haar afvuurde. Gelukkig had Springer nog een troostend woord voor haar: ,,Je bent mooi en intelligent, trek het je niet aan.''

Springer pretendeert alleen amusement te brengen, maar als het hem uitkomt, speelt hij opeens de moralist die zich over de kwalen van de wereld buigt. ,,Er zit vaak een zedenles in mijn shows'', zei hij tegen Keyl, ,,na afloop weet je het verschil tussen goed en kwaad.''

God zegene de greep: dan toch maar liever Henk Binnendijk.