NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  
S e l e c t i e

Door FRITS ABRAHAMS
De telefoon, gistermiddag om kwart over vijf. Een juffrouw noemt de onverstaanbare naam van een bureau en vraagt of ze enkele vragen mag stellen over mijn gebruik van kauwgom. Zo ja, dan zal ze me een paar dagen later opnieuw opbellen voor een aantal nadere vragen. Ik mompel laf dat ik zelden kauwgom gebruik, hoofdzakelijk drop, waarna ze snel afhaakt. Na afloop een golfje ergernis: over je norsheid, maar ook over het feit dat ze je ongevraagd lastig vallen. Twee uur later: een meneer aan de telefoon die iets over cd-rom wil vragen. Telemarketing begint een stevig pijntje te worden in het achterwerk van het Nederlandse volk. Catherine Keyl wijdde gisteren een hele aflevering van haar praatprogramma op RTL 4 aan de kleine en grote ergernissen die ons kwellen. Uit een enquête bleek dat de top-drie wordt gevormd door: 1. het verkeer, 2. de telemarketing, 3. de hondenpoep.

Nummer een en drie lijken mij evergreens onder de nationale ergernissen, maar de telemarketing moet een interessante nieuwkomer zijn. Hebben al die ongevraagde telefoontjes (en de variant hierop: drukwerkjes in de brievenbus) geen averechtse werking? Het schijnt van niet. De journalist Jean Pierre Geelen die een boekje over ergernis heeft geschreven, kwam uitleggen dat voor de reclamewereld maar één ding telt: of de naam blijft hangen. Dat kan juist dankzij de ergernis erg goed lukken.

Wat vinden de reclameboys er zélf van? Pieter Voeten, account- manager bij een reclamebureau, koos voor de tegenaanval. ,,In dit programma zitten drie reclameblokken'', zei hij tegen Keyl, ,,daar vraag ik toch ook niet om?'' Voor de rest probeerde hij de overlast te bagatelliseren: de consument kon zich best beschermen, bijvoorbeeld via anti-stickers op de deur. Maar anderen hadden juist uitgelegd dat dit niet altijd helpt.

Een Groningse studente vertelde leerzaam over haar ervaringen als telemarketeer. ,,Je krijgt op je computer in één uur 35 telefoonnummers die je moet bellen. De helft is niet thuis. Het is scoren-scoren-scoren. Als er na vier keer overgaan niet wordt opgenomen, moet je ophouden, dan wordt het te duur.''

De hamvraag - hoe komen ze aan onze nummers? - werd niet bevredigend beantwoord. De studente had gemerkt dat haar bedrijf een deal had afgesloten met de PTT, de reclameman beweerde dat adressen en telefoonnummers circuleren in 'clusters van grote organisaties'.

Konden we ons gisteren nog lekker ergeren bij de buis? Helaas, het was een teleurstellend avond: ik telde maar twee mineure ergernissen.

Ten eerste: de AVRO-omroepster die de documentaire De slag in de Javazee van Niek Koppen aankondigde, gezeten naast het Gouden Kalf waarmee deze film bekroond is. ,,Wij zijn er verschrikkelijk trots op.'' Ze keek ernaar alsof ze het gisteravond zelf gebaard had, maar dat kalf is alweer een half jaar oud en nepgoud bladdert snel af.

Ten tweede: mevrouw Lodders van het CDA die in Nova gevraagd werd of ze lijsttrekker wilde worden. Ze zei dat ze niet wilde zeggen dat ze niet wil, omdat ze niet steeds wil zeggen dat ze niet wil. Wilde ze daarmee zeggen dat ze niet wil, vroeg de interviewer. Hij had beter moeten weten, want dat wilde ze nu juist niet zeggen.

Opkomend ergernisje: Tom Egbers van Studio Sport. Iemand moet tegen hem gezegd hebben: profileer je meer, Tom, want anders red je het niet tussen die giganten van Smeets en Jansma. Dus zit Tom nu iedereen te interviewen met armgebaren die hij van Riccardo Chailly lijkt te hebben afgekeken. Ook vertoont zijn borstkas gevaarlijke zwellingen, terwijl zijn stem door de studio schalt.

Rustig maar, Tom, ook Jansma en Smeets gaan ooit dood.