NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  
S e l e c t i e

Door FRITS ABRAHAMS
Roberto Portalegre!

Wie had nou aan hém gedacht? Ik niet in ieder geval. Ik was de hele man al glad vergeten. Had hij niet een zoon die verkrachter was? Daarvan kenden we pa Portalegre vooral: als de man die af en toe de vieze zaakjes van zoonlief moest komen rechtbreien. Het zat dus in de familie.

Ik besef dat dit alles geheimtaal is voor degenen die de Amerikaanse misdaadserie Murder one niet hebben gevolgd. Deze uit 23 afleveringen bestaande serie was aan een en dezelfde misdaad gewijd: de moord op de 15-jarige Jessica Costello, een meisje dat in de Hollywoodse jet set verkeerde, een milieu (althans in deze serie) met veel kinky seks - de mannen kijken er liever naar dan dat ze het zelf doen - , coke en alcohol.

Advocaat Ted Hoffman zag zich gedwongen zelf de zaak op te lossen, omdat hij ervan overtuigd was dat de verdachte, zijn cliënt Neil Avedon, onschuldig was.

Maar wás Avedon wel onschuldig? Die vraag bleef 22 afleveringen lang levensgroot boven deze boeiende, knap verfilmde whodunnit hangen. Avedon was per slot van rekening evenmin een lieverdje. Hij bereikte zijn orgasmen vooral via wurgseks, wat een riskante methode is als je sterke handen hebt. (Ik spreek niet uit ervaring, laat ik dat er haastig bij zeggen.) En Jessica Costello wás gewurgd op een avond waarop zij inderdaad bezocht was door Avedon.

Kortom, Avedon had zodanig de schijn tegen dat alleen een advocaat met de gecombineerde kwaliteiten van Spong, Doedens, Moszkowicz en Boone hem vrij zou kunnen krijgen. Ted Hoffman was zo'n advocaat, maar ik had het leuker gevonden als hij feilbaar was gebleken als iedere sterveling. Ik houd nu eenmaal meer van unhappy dan van happy endings: het leven loopt per definitie ongelukkig af, dus het is nuttig als je je daar via boek en film al een beetje op kunt voorbereiden. Daarom heb ik steeds gehoopt op Avedon als de dader. Alle inspanningen van Hoffman en zijn droomteam zouden tevergeefs zijn geweest, ze bleken uiteindelijk tóch belazerd te zijn door degene die ze steeds meer gingen vertrouwen: hun cliënt. Het had het einde van een roman van W.F. Hermans kunnen zijn (uit zijn beste periode).

Portalegre als dader is wel een verrassende vondst, maar daarom nog geen goede.

Hij was tot aan de ontknoping van gisteravond te weinig in het stuk voorgekomen. De dader moet toch eigenlijk voortkomen uit de kleine kring van direct betrokkenen bij de moord. Met hen heb je je op de een of andere manier geïdentificeerd, het daderschap van een van hen zou je een schok hebben gegeven.

Maar niet getreurd. Het was een leuk gezelschapsspel. Ik sprak de laatste tijd steeds mensen die mij hun briljante oplossing aan de hand deden. De laatste was een Nederlandse rechter die beschuldigend in de richting van Garfield, de hoofdofficier van justitie, wees. Een leerzame suggestie: ik wist niet dat het rechterlijke vertrouwen in justitie al zó zwaar aangetast was.

Hoe moet het nu privé verder met Ted Hoffman? De afloop baarde me wat dat betreft de nodige zorgen. Ted was in de loop van de serie verlaten door zijn vrouw Anny, die vond dat hij meer tijd aan zijn zaakjes dan aan haar besteedde. Daar zat iets in, maar haar verlating kwam wel érg ongelegen voor iemand die het in zijn werk al zó moeilijk heeft.

Gisteravond, na het finale succes van Ted, maakte ze opeens weer haar opwachting. ,,Ik ben trots op je, Ted'', teemde ze. Ted, de sukkel, begon meteen weer romantisch over verzoening en hereniging te praten.

Het ging me aan het hart. Je zag een groot man met open ogen zijn ondergang tegemoet gaan.