NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Marcello Mastroianni is niet meer. Dood. Verdwenen. En dat is nauwelijks te verdragen, ook omdat met Mastroianni meer begraven dreigt te worden, namelijk de Europese filmkunst. Plaats voor filmsterren in de wereld is er meer dan ooit, in Hollywood maken ze zelfs de dienst uit. Waarom maken ze in de VS in overvloed furore en bereiken hun collega's in Europa nog niet een fractie van die adelstand? Vermoedelijk omdat een Mastroianni-film als La dolce vita, in de jaren zestig op handen gedragen, heden ten dage nauwelijks meer gezien zou worden door een groot publiek.

Dat publiek heeft zich afgekeerd van zulke films, terwijl mediamagnaten die er prat op gaan zo cynisch-commercieel mogelijk te handelen, er bij voorbaat al van uit gaan dat 'de massa' - wie wordt daar toch altijd mee bedoeld? - geen belangstelling kan hebben voor een bittere film over 'het zoete leven'. Nu en dan bedenkt de massa zich. Dan wordt zo'n Europese, niet-Amerikaans gesproken en 'dus' als moeilijk te klassificeren, film toch ineens een doorslaand succes. Dan blijkt dat de enige mogelijkheid tot concurrentie met de Amerikaanse filmindustrie gelegen is in nadrukkelijk Europese films, juist zoals Mastroianni ze invulde onder regie van onafhankelijke denkers als Fellini, Visconti, Comencini en Scola. Met elegantie en subtiliteit, melancholiek, ondeugend, weergaloos en onweerstaanbaar. Met de argeloze flair die meer dan dertig jaar lang al zoveel mensen gelukkig heeft gemaakt.

AFGELOPEN MAANDAG deed Europa weer een stap verder weg van de liefde voor de cultuur waarvoor een acteur als Mastroianni het symbool is geweest. In Brussel bleken vijftien cultuurministers in de Europese Unie het niet eens te kunnen worden over een garantiefonds ten behoeve van de Europese audiovisuele industrie, zelfs niet in een eigenlijk onaanvaardvaar afgeslankte versie. Een fonds ten gunste van Europese televisieprogrammering had het moeten zijn, om de overvloed van Amerikaanse televisieprodukten te keren. Niet voor niets kreeg het plan de warme steun van een alliantie van Europese filmproducerende bedrijven: het televisiepubliek kijkt immers nog altijd het liefst naar bioscoopfilms. Nu zijn dat voornamelijk Amerikaanse biscoopfilms, heel goede soms, vaak ook slechte. Maar geloof in goede Europese films bestaat bij te veel partijen slechts als die Europese films beloven zoveel mogelijk te zullen lijken op Amerikaanse films. En omdat zo langzamerhand overduidelijk is dat die belofte geen gestand gedaan kan worden, was het garantiefonds kansloos.

De acteur Marcello Mastroianni zijn we kwijt, maar niet helemaal. Op celluloid is hem een waardig tweede leven beschoren. In de films van zijn tijd kan hij, voor eeuwig zelfs, ons blijven verleiden met zijn snaakse charme. In de bioscoopzalen zullen wij hem blijven beminnen. Het valt te hopen dat wij van zijn films zullen leren hoe zinvol film kan zijn, hoe troostrijk, hoe vervuld van waarde.