NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

ZES DODEN IN Novye Atagi, enkele honderden gijzelaars in de Japanse ambassade in Lima. In het Tsjetsjeense dorp waren de slachtoffers hulpverleners van het Rode Kruis, in Lima gaat het om een zware inbreuk op de diplomatieke onschendbaarheid. Internationale hulpverlening, grensoverschrijdende verslaggeving, de betrekkingen tussen staten zijn aantrekkelijke objecten voor fanatici en desperado's die aandacht zoeken. Redeloos geweld? De daders menen van niet. Zij zenden een niet te veronachtzamen boodschap aan concurrenten, vijanden en, niet de minste, de publieke opinie op de achtergrond.

Hulporganisaties als Artsen zonder Grenzen en de VN-organisatie voor hulp aan vluchtelingen hadden hun activiteiten in Tsjetsjenië en naburige republieken al aanzienlijk verminderd. Het Rode Kruis, met zijn traditie van neutraliteit in dienst van hulpverlening, wilde nog volhouden. Niemand bij zijn gezond verstand kan deze organisatie immers betichten van ook maar een schaduw van partijdigheid of van machtsbelustheid. Maar het is als destijds in Libanon en nu ook weer in Lima: het gaat om de beschikbaarheid en de zichtbaarheid van de slachtoffers en om een zo groot mogelijk schokkend effect. Hulpverleners, journalisten en diplomaten zijn daarbij een gemakkelijk doelwit.

Terreur is als de draak van St. Joris: voor iedere afgeslagen kop komen er meer terug. De Russen hebben het verzet in Tsjetsjenië niet kunnen breken. Maar zoals in Afghanistan heeft hun vertrek een nieuwe orgie van geweld veroorzaakt. Krijgsheren, opgeklommen in de oorlog tegen de bezetter, vechten met elkaar om de bloedige erfenis. Overleg met de vroegere vijand is aanleiding voor scheuring en terreur. De Israeliërs en de PLO en dus de wereld kunnen ervan meepraten. Iedere vermoorde jood betekent voor Hamas een dubbele zege: op Netanyahu èn op Arafat. Het vredesproces schept zijn eigen satanskinderen.

IN LIMA BEOGEN de bezetters van de Japanse ambassade een ruil van gijzelaars tegen gevangen zittende kameraden. Het dreigement gegijzelden te doden als niet snel op de gestelde eisen wordt ingegaan is een vast onderdeel van een dergelijke operatie. Peru is een land bezocht door de gewelddadigheid van op ideologische potpourri geënt extremisme. Het bewind heeft opvallende successen geboekt tegen de terreur. Maar het heeft, ondanks zijn politiële bekwaamheid, zijn kwetsbaarheid niet werkelijk kunnen verminderen. Zoals nu opnieuw tragisch wordt aangetoond.

Terreur kan de geordende samenleving niet opblazen. In de jaren zeventig is daar wel eens anders over gedacht. Maar na talloze vliegtuigkapingen, de bomaanslag op het World Trade Centre in New York (1993), de bomaanslag op een gebouw van de federale overheid in Oklahoma City (1995), de gasaanval op de metro in Tokio (1995), de reeks van moorden en moordaanslagen in voorbije decennia gepleegd door de RAF, de Rode Brigades, allerhande groupuscules van Arabische en islamitische origine in Europa, in het Midden-Oosten en in Noord-Afrika en nog zoveel meer moet worden vastgesteld dat de veerkracht en het incasseringsvermogen van die geordende samenleving immens zijn.

DE EIGENTIJDSE terrorist gaat het niet (meer) om de eindzege. Het gaat hem om de snelle genoegdoening, het afgrijzen dat hij veroorzaakt, om het moment van macht dat hij zich weet toe te eigenen. Hij kan in zijn beweegredenen en doelstellingen niet worden teleurgesteld juist omdat deze niet verder reiken dan de daad zelf. En juist dat maakt hem helaas tot een chronisch verschijnsel.