NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Al na twintig minuten, wanneer de bliksemcarrière van de latere presidentsvrouw Evita Perón samengebald wordt in drie wervelende liedjes met stijlvolle dans en snelle scènewisselingen, geef je je gewonnen. Vergeten is de pompeuze ouverture van de film, met het 'Requiem for Evita' en de elektrische gitaren die jengelen als in de jaren zeventig; vergeven zijn de matige zangkwaliteiten van de mannelijke hoofdrolspeler Antonio Banderas; geaccepteerd is het hinderlijke parlando dat af en toe nodig is om de geheel gezongen handeling mogelijk te maken. Alan Parkers Evita, de verfilming van het twintig jaar oude 'concept-album' van Tim Rice (teksten) en Andrew Lloyd Webber (muziek), is een artistiek succes, en daarmee de kerstverrassing van 1996.

Slechts weinigen hadden hoge verwachtingen van Evita - verstokte fans van Madonna misschien, of optimisten die geloofden in het vermogen van regisseur Alan Parker (Fame, The Wall, The Commitments) om een bovengemiddelde muziekfilm te maken. Maar ieder ander zal zich hebben afgevraagd wat het bestaansrecht is van de verfilming van een musical over een aan kanker gestorven Argentijns volksidool met twijfelachtige amoureuze en politieke voorkeuren. Zelfs al werden daarvoor 40 miljoen dollar en 40 duizend figuranten in Engeland, Hongarije en Argentinië vrijgemaakt.

De argwaan werd nog vergroot door de hype rondom Parkers twaalfde film. Evita is ons de afgelopen maanden door de strot geduwd. Nog dagelijks staan er advertenties in de kranten waarin wordt aangeraden om voor Evita te reserveren - alsof dat in de Nederlandse bioscoop ooit nodig is. Uit Amerika kwamen de berichten dat de winkels vol liggen met tangojurken, klassieke mantelpakjes en cosmeticaproducten van de Evita Look. En dan was er de goed georkestreerde voorpubliciteit, met anekdotes die moesten illustreren hoeveel Madonna had over gehad voor de rol van Maria Eva Duarte de Perón (1919-1952), en met verhalen over boze Argentijnen, die tijdens de opnamen in Buenos Aires protesteerden tegen de bezoedeling van Evita's nagedachtenis door een Engelse regisseur ('Gedenk de Falklands!') en een Amerikaans sekssymbool ('Madonna een hoer!').

Dat laatste was kortzichtig, want als er iemand voorbestemd was om de populistische voorvechtster van de Argentijnse armen gestalte te geven, dan was het Madonna. Niet alleen omdat ze enkele opvallende biografische kenmerken met Evita deelt - een arme jeugd als halfwees, een flinke dosis 'blond ambition' - maar ook omdat ze een grotere musicalpersoonlijkheid heeft dan Michelle Pfeiffer en Meryl Streep, de eerdere kandidaten voor de rol.

Evita is een zang- en dansfilm, en Madonna overtreft zichzelf. Ze tangoot, walst, rockt en schuifelt als een ballroomkoningin, terwijl haar stem meer bereik en volume lijkt te hebben dan op haar reguliere cd's. 'Don't Cry For Me Argentina', het themanummer van de musical, brengt ze iets gedragener en minder helder-fragiel dan Julie Covington twintig jaar geleden, maar in de andere solo-nummers en duetten doet ze zelfs vergeten dat het muzikale idioom van Lloyd Webber af en toe gedateerd is. Hoogtepunt is het onbekommerde liedje 'Rainbow High', waarin de 'madonna van de hemdlozen' zich als echtgenote van de tot president gekozen Juan Perón een geheel nieuwe garderobe laat aanmeten, onder het motto 'I came from the people, they want to adore me/ So Christian Dior-me from my head to my toes'. De Cole Porter-achtige vondsten van Tim Rice komen uit Madonna's mond alsof ze speciaal voor haar geschreven zijn.

Erg diep gaan de teksten trouwens niet. Had Jesus Christ Superstar nog een belangwekkend thema - Judas had het beste met Jezus voor - in Evita wordt een conventioneel verhaal verteld over een sterke vrouw die miljoenen mensen aan zich bond en 'liever een heilige was dan een goed bestuurder'. Voor politieke bespiegelingen is geen plaats, en dus is kolonel Perón (Jonathan Pryce) geen naziminnende dictator maar een beschaafde sul die veel van zijn vrouw houdt; de verteller Ché (Banderas) is geen politiek bewuste guerrillero in de dop maar een flierefluiter die Evita alleen voor de vorm ter verantwoording roept voor haar corruptie en hypocrisie. Geen wonder dat de sterren van Pryce en Banderas in Evita verbleken bij die van hun charismatische tegenspeelster.

Toch is Evita geen one-womanshow van Madonna. Zonder de inbreng van Alan Parker als regisseur had de film volledig kunnen verdrinken in clichés en sentiment. Gesteund door het grootkapitaal van Hollywood en zijn vooral bij Pink Floyd - The Wall opgedane montage- en rockopera-ervaring, maakte Parker van Evita een visueel vuurwerk, waarin duidelijk de hand van zijn coscenarist Oliver Stone zichtbaar is. De cameravoering is bezeten, het tempo is hoog, op cruciale momenten wordt er suggestief heen en weer geschoten tussen heden en verleden. De kijker wordt overdonderd met perfect gechoreografeerde en geënsceneerde sequenties, of het nu een wals van Ché en Evita door de slachthuizen en sloppenwijken van Buenos Aires is, of een variété-achtig nummer met marcherende soldaten en douchende kadetten. Zo werd Evita een cinematografisch ballet vol aansprekende bijnakitsch; vind maar eens een betere film om de kerstdagen in stijl mee te vieren.