NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  
S e l e c t i e

DOOR FRITS ABRAHAMS
Twee minder officiële uitzendingen voor politieke partijen trokken het afgelopen weekeinde sterk de aandacht: 30 minuten van Arjan Ederveen en Buitenhof.

Om met de leukste te beginnen: Arjan Ederveen zette in de eerste aflevering van een nieuwe serie 'quasi realistische docudrama's' een volksvertegenwoordigster neer met eeuwigheidswaarde voor de parlementaire geschiedenis. Elk vrouwelijk Kamerlid dat voortaan zoveel keiharde ambitie en achteloze hypocrisie demonstreert als Ederveens creatie, kent vanaf nu haar bijnaam: Els Bongers.

Wat zal verder het langst beklijven van deze meesterlijke aflevering? Wat mij betreft de scène-met-het-briefje. Els heeft haar rivale uit de fractie, Hetty Veldmuis, via een telefoontje naar fractieleider 'Frits' buitenspel gezet. Niet Hetty, maar Els mag naar Nova om zich door Maartje van Weegen te laten interviewen.

Hetty weet nog van niets als haar in de Kamer de noodlottige boodschap wordt overhandigd. Els zit naast haar en veinst een geeuwerig soort aandacht voor het Kamerdebat. Intussen wacht ze met bijna onbeheersbare nieuwsgierigheid op het moment dat Hetty het briefje zal openvouwen. Hetty talmt even (,,Lees! Lees!'' horen we Els bijna denken) en neemt dan het nieuws tot zich. Seconden van stille ontzetting volgen. Ze fluistert de jobstijding tegen Els die vervolgens in haar reactie (,,Hé...hé...hé.....verdorie...'') een maximum aan compassie weet te leggen. Dan flitst de dolk uit het damestasje van Els: ,,Weet je wat, ga jij dan in plaats van mij naar het asielzoekerscentrum in Dodewaard. Daar komt ook pers.''

Ederveen, een groot acteur, heeft weinig woorden nodig. De tekst van zo'n aflevering beslaat nauwelijks twee A-viertjes. Bij Ederveen gaat het om de mimiek, de oogopslag, de kleding. Daarmee geeft hij zijn versie van de menselijke ijdelheid. In dit geval een versie met klassieke waarde: de kijker zal het secreet-Els voortaan als een romanpersonage met zich meedragen, nog heel vaak zal hij denken: daar gaat ze. Kees van Kootens wethouder Hekking heeft zijn vrouwelijke tegenhanger gekregen.

In Buitenhof kregen we een prozaïscher inkijkje in de politieke keuken. De redactie had Jacques Monasch, ex-voorlichter van de PvdA, uitgenodigd. Monasch schreef vorige week op de opiniepagina van de Volkskrant een stuk waarin hij de publieke omroepen waarschuwde. De politiek heeft de politieke programma's niet meer nodig, constateerde hij. De politicus gaat liever in een talkshow van Catherine Keyl zitten.

,,Een politieke partij hoeft niet aan alles mee te werken'',, schreef Monasch. ,, Veel politieke campagnes hier en in het buitenland gaan al om de gevestigde media heen. Nog even en een interview met de verzuurde Cees Sorgdrager in Buitenhof is geen must meer.''

Monasch werd hard aangepakt door Van Amerongen, Van Hoorn en met name Witteman. De journalisten speelden de bal terug: niet de media, maar de politici en hun voorlichters hebben deze ontwikkeling veroorzaakt. Witteman herinnerde Monasch eraan hoe de VARA het programma De kloof - over sociaal-maatschappelijke kwesties - moest beëindigen omdat de politici niet wilden komen debatteren. Van Hoorn wees erop dat een radio-interview met Wallage onlangs niet kon doorgaan, toen bleek dat hij geen vragen over de Kamerfractie van de PvdA wilde beantwoorden.

,,Het ware probleem zijn jullie voorlichters'', zei Van Amerongen. ,,Jullie veranderen de politici in plastic waar geen zinnig woord uitkomt.''

Ook minister Van Mierlo bemoeide zich er nog even mee: ,,De media hebben te weinig belangstelling voor het wezen van de problemen en te veel voor de bananenschillen er omheen.''

Zouden die politici daarom liever naar Catherine Keyl gaan? Omdat ze daar beter over 'het wezen van de problemen' kunnen praten dan met 'de verzuurde Cees Sorgdrager'? Ik kan het me nauwelijks voorstellen. Ik denk dat ze liever naar Keyl gaan omdat ze er minder tegenspraak en hogere kijkcijfers kunnen verwachten.

Er zijn zelfs politici die liever bananenschillen rondstrooien dan problemen oplossen. Wel eens van Els Bongers gehoord?

T V   V O O R A F :

DOOR HENK VAN GELDER
Het mag een tamelijk ongelukkige samenloop van omstandigheden worden genoemd: in de vijfdelige dramaserie Tasten in het duister, die vanaf vanavond wordt uitgezonden door de EO, is een jonge vrouw op zoek naar de geheimen van haar vader - net als in het recente NCRV- feuilleton Zwarte sneeuw. Die geheimen dringen zich dus aan haar op door déj vu-flarden, en in de derde aflevering staat ze zelfs in een donkere kamer foto's te ontwikkelen die haar vader ooit heeft gemaakt. Helaas beschikt hoofdrolspeelster Cynthia Abma niet over de alles doordringende oogopslag van Tamar van den Dop, maar verder is er veel wat aan Zwarte sneeuw herinnert.

Natuurlijk is dat toeval. Tasten in het duister, een produktie van het av-bedrijf Case dat tot dusver voornamelijk voor het bedrijfsleven werkte, was al klaar toen Zwarte sneeuw nog moest worden uitgezonden. De serie is geregisseerd door Stephan Brenninkmeijer en werd geschreven door de geoefende scenarist Dick van den Heuvel, die dit najaar vooral in het nieuws stond als co-auteur van het toneelstuk Emily bij de amateurtoneelvereniging Toetssteen (heel wat leden van dat gezelschap, inclusief de actrice die koningin Beatrix speelde, duiken hier op in bijrollen). En als de handeling eenmaal op gang is gebracht, worden in elk geval ook de verschillen met Zwarte sneeuw duidelijk genoeg.

Tasten in het duister is om te beginnen minder obsederend en minder constant van niveau. Af en toe schiet het verhaal danig uit de bocht, als de pathetiek te zwaar wordt aangezet en van de acteurs emoties worden gevergd die te groot zijn voor het kleine tv-scherm. Maar desondanks heb ik me gaandeweg door de intrige laten meevoeren; zo'n speurtocht wekt nu eenmaal, mits niet te voorspelbaar, de nieuwsgierigheid op. Een uitschieter is de serie niet, maar ze past wel in het gelukkig groeiende aanbod van Nederlands tv-drama op een ordentelijk niveau.

De opdrachtgever, de doorgaans van zendingsdrift vervulde EO, doet zich pas enigszins gelden als blijkt dat de geheimzinnige vader de mond vol van God heeft, en in de slotaflevering (op eerste kerstdag) die niet vrij is van enige kerst-kitsch. Spijkerhard, zoals bij de EO, is 's mans geloof echter niet. En al te opdringerig evenmin.

Tasten in het duister, Ned.2, 22.04-22.39u.