NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Door onze redacteur MENNO TAMMINGA
ROTTERDAM, 11 DEC. Het zwaard van Damocles van persoonlijke schadeclaims hangt boven de bestuurders en commissarissen van Sport7, de nationale sportzender die gisteren formeel uitstel van betaling heeft gekregen. Als Sport7 niet te redden blijkt, gaat de surseance over in faillissement en zal bewindvoerder mr. R. van de Vijver als curator onderzoek moeten doen naar ,,kennelijk onbehoorlijk'' bestuur van directie en commissarissen. Als tussen dit wanbeleid en het bankroet een duidelijke relatie ligt, kan hij vervolgens proberen om het tekort van de boedel te verhalen op de privé-bezittingen van de directeuren en van de commissarissen.

De toetsing van de rol van bestuurders en commissarissen is tien jaar geleden in de wet opgenomen als instrument om fraude en misbruik met rechtspersonen (zoals BV's en NV's bij de juristen heten) te kunnen bestrijden. Met name in de bouw werd op deze manier gefraudeerd. In de praktijk blijkt het echter ook voor curatoren in faillissementen in andere bedrijfstakken een door managers gevreesd hulpmiddel te zijn om extra inkomsten voor de boedel te krijgen. Zo lopen er persoonlijke claimprocedures of dreigementen om dat te doen bij onder meer een bankroet gegane dochter van het handelshuis Borsumij Wehry, bij staalkabelproducent Verto en het failliete Rotterdamse milieubedrijf TCR.

In het korte leven van Sport7 draait zo'n wanbeleid onderzoek om meer dan tien betrokkenen: een interim-manager, drie directeuren en zes commissarissen. Nummer zeven, J. Timmer, die sinds zijn vertrek als Philips-president (1 oktober) president-commissaris bij Sport7 is, staat niet bij het handelsregister als zodanig ingeschreven.

Curieus is dat - voorzover bekend - de hoogste bedragen tot nu toe zijn geïncasseerd in een zaak die stamt uit een tijd zonder anti- misbruik regels. Het bankroet van de Tilburgsche Hypotheekbank in 1982 ontketende een spervuur aan juridische procedures van de curatoren tegen de voormalige directeur, de commissarissen, maar ook tegen enkele notarissen die een groot aantal vastgoed-transacties voor de Tilburgsche juridisch hadden begeleid. Bij de directeur bleek weinig te halen, de commissarissen betaalden samen 3,5 miljoen gulden, maar de Hoge Raad wees de claims tegen de notarissen van de hand.

Bewindvoerder Van de Vijver kent zulke claims uit de praktijk: als ,,slachtoffer''. Hij was commissaris bij Van der Vliet-Wernink, een bouwbedrijf dat begin jaren tachtig op de fles ging. Boze aandeelhouders begonnen een onderzoek naar de oorzaken van de ondergang en het toezicht van de commissarissen en dreigden met schadeclaims.

,,Mensonwaardig'' noemde Van de Vijver enkele maanden geleden op een bijeenkomst over de nieuwe Nederlandse claimcultuur de langdurige periode die gemoeid is met zulke claimprocedures. Eerst procederen de curatoren om een verklaring van de rechter te krijgen over wanbeleid, vervolgens moet nog een keer over het schadebedrag worden geprocedeerd.

Van de Vijver wil niet alleen dat die zaken in elkaar worden geschoven tot een procedure. Hij vindt ook dat aangesproken bestuurders en commissarissen die bij de rechter vrij uit gaan zelf met tegenclaims bij de curator moeten komen.