NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

NA DE REAGAN-DEMOCRATEN is er nu een Clinton-Republikein. Waar de eersten de doorbraak van het Republikeinse ultraconservatisme in traditioneel Democratische gelederen manifesteerden, daar is de benoeming van senator William Cohen tot minister van Defensie bedoeld als een signaal dat Clinton serieus samenwerking met het Republikeinse Congres nastreeft. Voorganger Perry heeft de verregaande krimp van de Amerikaanse strijdkrachten in beweging gebracht. Van Cohen wordt niet veel meer verwacht dan dat hij dit proces verder begeleidt en op gang houdt. De reorganisatie van de wapenindustrie is nog volop gaande, en in de uitkomst daarvan heeft het Pentagon een aanmerkelijk belang.

Opzienbarender is de benoeming van Madeleine Albright tot opvolgster van Christopher op Buitenlandse Zaken. Ook hier speelt een binnenlandse factor mee. Clinton heeft zijn herverkiezing te danken aan de opmerkelijke steun bij het vrouwelijke deel van het electoraat, en een vrouw in deze hoogste kabinetspost lijkt daarvan de erkenning. Over de mannen die ervoor in aanmerking kwamen, is veel gespeculeerd. Er waren verschillende zwaargewichten bij, maar Albright is hen gemakkelijk gepasseerd.

DE BEWINDSVROUWE heeft als ambassadrice bij de Verenigde Naties een reputatie opgebouwd. Een zekere stekeligheid kan haar niet worden ontzegd. Dat kan zaken verhelderen, maar personen onaangenaam treffen. Zij zal vooral een trouwe uitvoerster blijken te zijn van de wensen van het Witte Huis, vooral waar het gaat om de uitbreiding van de NAVO, een onderneming die zich waarschijnlijk zal ontpoppen als het belangrijkste internationale initiatief van Clintons tweede termijn. Stammend uit een Tsjechische familie die de uitspattingen van nazisme en communisme aan den lijve heeft ondervonden, zal Albright die missie met verve en overtuiging willen volbrengen.

Aanvankelijk was de nieuwe minister de exponent van het door Clinton beleden multilateralisme. De wereld scheen na de val van de Muur en het einde van de Sovjet-Unie rijp voor democratie en vrije markt. Amerika aanvaardde het leiderschap, maar weigerde politie-agent te zijn. Die rol werd de Verenigde Naties toegedacht. Albright was, zolang het duurde, goed geplaatst.

Zoals Clinton heeft Albright inmiddels ervaren dat de wereld niet zo simpel in die mal past. Deze ervaring heeft Amerika eigenzinniger en prikkelbaarder gemaakt, zowel tegenover tegenstanders en rivalen als tegenover bondgenoten en oude vrienden. Het Washington van Clintons tweede termijn dreigt arrogante rechtlijnigheid aan te gaan zien voor echt leiderschap. Albrights temperament is daarvoor geen vanzelfsprekend tegenwicht. De samenstelling van het Congres evenmin.