NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  
S e l e c t i e

DOOR FRITS ABRAHAMS
Nog één zo'n wedstrijd van Ajax, en deze krant zal naar een andere tv-criticus moeten omzien. De tweede helft tegen Grasshopper heb ik uitgekeken omdat het mijn plicht was, maar liever was ik gewoon doodgegaan. Nu was het drie kwartier balanceren op de rand van een hartinfarct in de wetenschap dat er al die tijd geen ambulance te krijgen zou zijn.

En dat voor een wedstrijdje in de Champions League - ik durf het mijn naasten nauwelijks toe te geven. Hoe maak je een leek duidelijk dat het hier om een cruciaal moment ging in de geschiedenis van de beste Nederlandse voetbalclub? De leek zal altijd zeggen: ,,Morgen komt er wéér een wedstrijd.'' Met leken moet je nooit over voetbal praten.

Na zo'n wedstrijd doe ik meestal alsof er niets aan de hand is geweest (,, Leuke wedstrijd?'' ,,Ja hoor, pittig partijtje'') en camoufleer ik mijn gevoelens door fluitend de hond uit te laten. Maar aan de beproeving van gisteren wilde maar geen einde komen. Niets vermoedend begon ik na afloop naar het interview met Ronald de Boer te kijken. Die interviews behoren voor de liefhebber tot de onmisbare rituelen rond zo'n wedstrijd: je hoort nooit iets nieuws, maar ze hebben een normaliserend effect. Op de cadans van de eeuwige cliché's (,,Als wij de kansen beter hadden benut...'') keer je terug tot de gewone wereld, alsof je ontwaakt uit een narcose.

Maar Ronald had iets heel anders voor ons in petto. In het begin dacht ik even dat hij snotverkouden was, maar toen zag ik het opeens. Hij stortte in. Dit was geen huilen meer, het was snikken. De handen gingen naar het gezicht, alsof hij zijn tranen wilde tegenhouden, maar er was geen redden meer aan. De langste en meest openbare huilbui - voor zo'n twee miljoen verbijsterde kijkers - uit de internationale sportgeschiedenis was begonnen.

,,Waarom is dit?'' vroeg verslaggever Kees Jongkind verbouwereerd. De vraag maakte duidelijk dat de sportverslaggevers van de NOS nog geen bijscholing van de Riagg hebben gekregen.

,,Dit... is.. van... blijdschap'', kermde Ronald.

De camera bleef op zijn gezicht gericht, terwijl die twee miljoen kijkers (mannen vooral!) tevergeefs de opkomende brok in hun keel probeerden weg te hoesten.

,,Geef die jongen een zakdoek'', hoorde ik iemand in mijn kamer roepen. ,,Wég met die camera'', zei een ander.Men leek van mij enige actie te verwachten, maar ik zat verlamd toe te kijken, alsof ik getuige was van een dodelijk verkeersongeval. Nauwelijks was het interview hervat, of Ronald begon wéér te snikken. ,,Ik beloof...dat we...na de winterstop....weer een goed Ajax zullen zien'', wist hij er nog uit te persen. Toen liep hij weg. Een nieuwe sportlegende was geboren. Deze wedstrijd wordt vergeten, maar de huilbui zal altijd blijven. Als Ronald over 25 jaar in de tv-studio met Kees Jansma junior op zijn carrière terugkijkt, zal dit de vraag zijn waar langzaam naartoe wordt gewerkt: ,,Weet je nog dat interview...''

Lenstra werd onsterfelijk met een lok, Cruijff met een doelpunt, Ronald de Boer met een huilbui. En God zag dat het goed was, en maakte Nederland twee jaar later wereldkampioen voetbal.