NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

In: Amsterdam, Cinecenter; Groningen, The Movies; Utrecht, Movies.

Slechte smaak kan dodelijk zijn

Door PIETER STEINZ
Vijf linkse studenten nodigen een behulpzame chauffeur uit voor hun wekelijkse eet-en-discussiegroepje op de zondagavond. Al tijdens de eerste gang ontpopt de schijnbaar zo aardige jongen zich tot een rabiate patriot die racistische taal uitslaat en zijn disgenoten minacht om hun morele slapheid. ,,Het is niet genoeg om te willen sterven voor je ideeën,'' zegt hij; ,,je moet bereid zijn ervoor te doden.''

Een paar minuten later is het zover. Als de rechtse Mr.Hyde zijn gastheren en -vrouwen bedreigt en molesteert, steekt een van hen hem een vleesmes in de borst. Na de eerste schok daalt een grote tevredenheid over de studenten neer. Ze begraven het lijk in de tuin en besluiten voortaan iedere zondag een van misdaden tegen het liberalisme verdachte hoogwaardigheidsbekleder uit te nodigen, om hem of haar nog voor het toetje te vergiftigen. Voordat de studenten onderling ruzie krijgen, worden zo onder meer een abortusactiviste, een homohater, een milieuterrorist en een conservatieve bibliothecaresse om zeep geholpen. In de voller wordende moestuin groeien de tomaten als kool.

The Last Supper van de Amerikaanse debutante Stacy Title is een originele zwarte komedie, die jammer genoeg nogal onbeholpen is uitgewerkt en gefilmd. De regisseuse en de scenarioschrijver (Dan Rosen) hebben te weinig geprobeerd om de kijker bij hun didactische en absurdistische film te betrekken. De mise-en-scène is statisch - af en toe is het alsof je naar een slecht verfilmd toneelstuk zit te kijken - en de schematische opbouw van het verhaal gaat na het derde slachtoffer vervelen. Bovendien wordt er door de vijf hoofdrolspelers (onder wie het ex-fotomodel Cameron Diaz) niet overtuigend genoeg geacteerd om ons ongeloof op te schorten.

Wat Title en Rosen voor ogen stond is duidelijk: een humoristisch leerstuk over het fanatisme waartoe tegenstanders van fanatisme zich soms laten verleiden; hun personages beginnen met de doodslag van een gewelddadige nazi en eindigen met de executie van iemand met slechte smaak (zij weerde The Catcher in the Rye uit de bibliotheek). Maar The Last Supper blijkt enerzijds niet grappig genoeg voor een politieke satire, en anderzijds niet diepgaand genoeg voor een filosofische film over morele kwesties. Het vergt een regisseur als Woody Allen of Tim Robbins om van een script als dit een meesterwerk te maken.