NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  
S e l e c t i e

DOOR FRITS ABRAHAMS
Dat was geen correcte vraag, vond Jos Staatsen, voorzitter van de sectie betaald voetbal van de KNVB. Peter van Ingen wilde in Buitenhof van Staatsen weten wat hij na een mislukking van Sport7 zou doen. Er kwam geen antwoord, afgezien van een grimmige uitval naar ''de hele mediawereld die bezig is Sport7 de grond in te boren''.

Een half uur lang hengelde Van Ingen tevergeefs naar reële antwoorden. Er kwamen alleen voorgeprogrammeerde uitspraken uit het vleesgeworden antwoordapparaat van de KNVB. Dat Sport7 'een doelgroepenzender' is waarvan niet elk onderdeel de hoogste kijkcijfers hoeft te hebben; dat het verlies natuurlijk was ingecalculeerd; dat Sport7 pas twee maanden bezig is en zich nog moet bewijzen. Schoorvoetend wilde Staatsen nog wel herhalen wat hij een dag eerder in deze krant gezegd had: dat Sport7 in Amsterdam in ''een weerzinwekkend pluspakket'' is ondergebracht.

De uitval van Staatsen naar de andere media was veelbetekenend. Het is duidelijk wie in de ogen van de KNVB bij een fiasco van Sport7 de boosdoeners zullen zijn: de publieke omroepen, gesteund door de schrijvende pers.

Maar Sport7 en de KNVB kunnen straks beter de hand in eigen boezem steken. Er zijn al bij de start van deze zender te veel fouten gemaakt. Men bleek voor de voetbalbeelden een te royale sublicentie aan de NOS te hebben verstrekt, waardoor Studio Sport scherp kon blijven concurreren. Het nadeel daarvan moet Sport7 zich te laat hebben gerealiseerd. Hoe is het anders te verklaren dat pas na twee maanden het programmaschema werd aangepast? Het voetbaloverzicht op zondag is pas nu naar kwart voor zeven 's avonds verschoven: het befaamde tijdstip waarop Studio Sport altijd begon. De 'wedstrijd van de week' - gisteren FC Utrecht-Ajax - gaat daaraan vooraf. Een onplezierige ontwikkeling voor Studio Sport dat nu met zijn overzicht om tien uur wel heel erg mosterd na de maaltijd wordt. Het is onbegrijpelijk dat Sport7 zijn eerste recht op de beelden niet van meet af aan beter heeft benut. Vooral op de cruciale zondagavond was dat van het grootste belang geweest. Nu is het misschien te laat: per slot van rekening dreigt Sport7 binnenkort voor half Nederland achter de decoder te verdwijnen. Zou Maarten 't Hart mijn stukje tot op dit punt begrijpen? Ik vrees van niet. Hij leeft in een wereld zonder decoders en sport. Hoe had hij anders de tijd gevonden om zijn 33 boeken te schrijven? Zalig zijn de onsportieven van geest.

Karel van de Graaf maakte voor de AVRO een verdienstelijk portret van 't Hart. De film bood geen grote verrassingen, maar dat is ook nauwelijks mogelijk bij iemand die al zoveel publiciteit heeft gekregen. Toch was het interessant om samen met 't Hart de belangrijke plekken uit zijn leven te bezoeken: de Groote Kerk in Maassluis, het Zoölogisch Laboratorium van de Rijksuniversiteit van Leiden.

De bezoeken maakten scherpe herinneringen bij 't Hart los: aan zijn driftige vader (''ik ga steeds meer op hem lijken''), aan de muzikale openbaring van het orgelspel-zonder-zang, aan de 21 jaar van zijn onderzoek naar het doorkruipgedrag van de driedoornige stekelbaars. Ook al werd er te weinig over zijn boeken gesproken, toch voegt zo'n filmportret dankzij de couleur locale iets wezenlijks toe aan de vele geschreven interviews. Het is eigenlijk vreemd dat vooral de Nederlandse tv weinig van dergelijke schrijversportretten maakt.

't Hart bleek de afgelopen tijd in sommige opzichten droeviger, maar verstandiger geworden. Hij streeft minder naar de vervulling van zijn erotische verlangens (''als je tot handelen overgaat, is het plezier eraf'') en de dameskleding heeft hij zelfs helemaal afgezworen: ,,Het is eng, je dreigt te kiezen voor het geslacht dat je niet bent''.

Het bezorgde hem ook te veel hartritmestoornissen. Ik ken oude mensen die om die reden niet meer naar spannende sportwedstrijden willen kijken. Als je maar oud genoeg wordt, belanden ten slotte al je verlangens achter de decoder van het leven.

T V   V O O R A F :

Door KASPER JANSEN
De tv-uitzending van het Galaconcert dat John Eliot Gardiner afgelopen vrijdag in het Utrechtse muziekcentrum Vredenburg gaf is hopelijk het begin van het herstel van een oude traditie, waarbij winnaars van de Edison-onderscheidingen voor klassieke plaatprodukties meer deden dan alleen het in ontvangst nemen van een beeldje van de uitvinder van de geluidsopname. Gardiner dirigeerde The English Baroque Soloists, The Monteverdi Choir en het Orchestre Révolutionnaire et Romantique - alledrie door hemzelf opgericht.

De redenen voor dit bijzondere concert waren ruimschoots voorhanden: Gardiner kreeg van cultuurminister Ritzen de eerste Edison Extraordinair uitgereikt - een soort super-Edison voor buitengewone musici. Gardiner is er zo een: hij is immers met zijn inzet, hoogstpersoonlijke opvattingen en uitvoeringsstijl een verre van 'gewoon' musicus. Dat blijkt uit het feit dat hij ook nog gelauwerd werd met zijn achtste Edison sinds 1982 voor zijn opname van Mozarts Don Giovanni.

Gemeten naar de optelling van permanente officiële, publieke en kritische waardering, nog gevoegd bij commerciële successen, lijkt John Eliot Gardiner op het ogenblik in ons land dan ook de populairste dirigent. De afgelopen jaren waren zijn semi-concertante uitvoeringen van Mozart-opera's in het Amsterdamse Concertgebouw telkenmale hoogtepunten van het Holland Festival. De tv-uitzending door de NPS van dit Gardiner-concert komt lang na de teloorgang, halverwege de jaren '70, van het op tv uitgezonden Grand Gala du Disque Classique. Daarna werden de Edisons, sinds 1960 uitgereikt voor de beste klassieke plaatprodukties in een aantal categorieën, bekend gemaakt op persconferenties, waarbij meestal slechts een enkele musicus ook zelf persoonlijk aanwezig was - de meeste laureaten hebben het daarvoor elders ter wereld te druk. Vanaf 1986 zond de NOS een film uit met interviewtjes - maar de muziek zelf raakte daarbij wat op de achtergrond.

Het muzikale niveau van dit unieke concert, waaraan naast de twee orkesten het koor ook nog vier vocale solisten meewerkten (Alexandra Coku, Bernarda Fink, William Kendall en Peter Lika) was niet altijd constant, maar wisselde minder dan het repertoire (van Rameau tot Poulenc) dat nog een beperkt beeld geeft van de vrijwel complete muziekhistorie, die Gardiner probeert te beheersen.

Van Rameau klinken koren uit de opera Hyppolite et Aricie, van Hndel een feestelijk tetterende uitvoering van de Engelse koninklijke kroningsmuziek Zadok the Priest. Van Poulenc hoort men een meestal erg fraai gezongen bevrijdingscantate Figure humaine en de Vierde symfonie van Schumann kreeg vooral een krachtige en roerige vertolking.

Wat te denken van Gardiners keuze voor de afsluiting met het stralende Gloria uit de Missa solemnis van Beethoven? Sommigen hoorden er zijn eigen feestmuziek in, maar in het programmaboekje zegt de dirigent daarmee een sterk emotionele band te hebben omdat de opname werd beëindigd op de dag dat in 1989 de Berlijnse Muur viel.

Edison Extraordinair. Ned.3, 20.06-22.00u.