NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  
S e l e c t i e

DOOR FRITS ABRAHAMS
De lezers van NRC Handelsblad, lees ik in de Volkskrant, kijken gemiddeld 84 minuten per dag tv, die van de Volkskrant, Algemeen Dagblad en De Telegraaf respectievelijk 87, 97 en 111 minuten. Dat zijn hoge cijfers, al verrassen ze mij niet. Hoeveel pulp er ook wordt uitgezonden, bij het huidige aanbod van tientallen zenders is altijd wel ergens iets interessants te vinden.

Neem de dag van gisteren. Er was zóveel goeds dat het bijna niet meer bij te benen viel. De zondag begint tegenwoordig 's morgens al veelbelovend met het discussieprogramma De tafel van 7 van Rik Zaal op Sport 7. In een ontspannen sfeer wordt met sportlieden en buitenstaanders over sportieve thema's gepraat. Jammer alleen dat de discussie te vaak onderbroken wordt voor verplichte 'filmpjes'.

Op Nederland 3 maakt inmiddels Han Reiziger met zijn muziekprogramma plaats voor Buitenhof, dat de actualiteit goed bewaakt. E. Brongersma, oud-senator van de PvdA en ooit veroordeeld voor ontucht met een 16-jarige jongen, praat samen met seksuoloog F. Wafelbakker over pedofilie. Een discussie wordt het helaas niet: daarvoor vinden de heren elkaar te veel in een relativering van de risico's van pedofilie. Als we Brongersma mogen geloven, ben je als jonge jongen nog heel wat te kort gekomen wanneer je nooit eens een oudere heer aan zijn gerief hebt geholpen.

De middag is nog niet verstreken als we wéér op een verdienstelijk praatprogramma stuiten: Hanneke Groentemans De Plantage met deze keer een goed gesprek met reisschrijfster Lieve Joris. We hoorden veel boeiends over haar omzwervingen door Afrika, al bleef die ene vraag onbeantwoord: was ze nu wel of niet verliefd geworden op die Afrikaanse zanger die ze mee naar huis had genomen?

Voorwaarts! De avond breekt aan met een volledige uitzending van Ajax-De Graafschap op Sport 7. Daarna volgen op Nederland 1 in Netwerk de onthullingen over Bolkestein en zijn commissariaat. Tegelijkertijd wordt bij de VPRO op Nederland 3 - een onaangenaam voorteken voor Bolkestein - de ondergang bezegeld van een andere, zij het fictieve, politicus: Duncan Matlock, de overspelige minister van gezinszaken uit de voortreffelijke Engelse serie The politician's wife.

,,Seks heeft niets met liefde te maken'', probeert Matlock nog, maar dat hebben bedrogen vrouwen vaker gehoord - het helpt niet meer. Althans, in films. Matlock wordt als echtgenoot én politicus afgeslacht door zijn vrouw Flora in één consequent volgehouden wraakoefening. Realistisch? In de ijdele, overambitieuze Matlock herkende ik veel trekjes van politici, maar volgens mij zijn hun vrouwen, ook in Engeland, veel minder onverbiddelijk. De VPRO weet op deze avond niet meer van ophouden. Van het Amerikaanse station PBS was de onthullende documentaire Waco - the inside story aangekocht. Hoe de FBI de belegering van het hoofdkwartier van de Branch Davidians in Waco in 1993 uit de hand liet lopen. Slechts negen van de 84 bewoners - onder wie 25 kinderen - overleefden het. Deze bizarre geschiedenis leerde ons vooral hoe ver overheidsfunctionarissen kunnen gaan bij het doordrijven van hun zin. Een deel van de FBI wilde zo snel mogelijk hard ingrijpen en misleidde daartoe de minister van justitie, mevrouw Reno. Zij kreeg van de FBI te horen dat sekteleider David Koresh de kinderen liet mishandelen. Daarop ging zij tot actie over. De informatie bleek later onjuist.

Het is al laat op de avond als de VPRO zijn laatste offensief inzet: de documentaire De winnaars van Paul Cohen en David van Tijn over vier vroegere winnaars van het Koningin Elisabeth Concours die het niet tot de verwachte wereldroem hadden gebracht. De redenen van mislukking waren niet bij iedereen even duidelijk, maar toch was het een boeiende documentaire over de teloorgang van talent.

Waarom haalt iemand de top niet? Het is een thema dat ook nogal eens in het sportprogramma van Rik Zaal opduikt. Zonder een goede instelling haalt niemand het - daarover bleken musici en sportlieden het roerend eens. En er was nóg een interessante overeenkomst. ,,Je doet het niet voor de roem'', zei de violist Berl Senofsky, ,,het genot dat je aan de muziek ontleent, is veel groter.'' Hetzelfde had ik 's morgens bij Zaal door schaatser Bart Veldkamp en schermster Pernette Osinga horen zeggen. Daarmee was deze lange tv-dag niet alleen om, maar zelfs rond. Wat wil je nog meer als je zo'n stukje als dit zit te tikken?

T V   V O O R A F :

DOOR FRANS VAN LEEUWEN
De motieven om te gaan studeren, kunnen heel verschillend zijn. De een zet de familie-traditie voort, voor een ander is het een roeping, een derde bekent niets beters te weten.

Voor de studenten aan de afdeling Wereldmuziek van het Rotterdams Conservatorium zijn de drijfveren al even divers, zo blijkt uit Saudade, een documentaire van Leendert Pot. Hij verkende deze leergang in niet-westerse muziek en volgde een vijftal studenten in het bijzonder. Zoals gitarist Timo van der Swan, die ervan uitgaat dat hij wel nooit zo goed zal worden als zijn (strenge) mentor Paco de Lucia. Hij wil echter 'wel zo goed mogelijk' worden en speelt daarom als het even kan elke dag. En als hij dat niet doet dan voelt hij zich slecht. De Zwitserse, maar zich statenloos voelende Helena Rüegg, raakte verliefd op Argentinië en de daar ontstane tango-muziek. ,,Het is een persoon, een vriend'', zegt ze terwijl ze met een tandenborstel teder het binnenwerk van haar bandoneon reinigt. Dit beeld is kenmerkend voor de documentaire want behalve pratend en spelend laat de maker de musici graag zien tijdens hun liefdevol voor- en naspel. Slagwerker Dirk Hauptman bijvoorbeeld terwijl hij een nieuw vel op een trommel bevestigt, ,,je kunt zien dat het van een geit is''. Het geeft Pot tevens de kans te doen waar hij verzot op is: het filmen van bezige handen en voeten. De blote tenen van bamboespeler Hariprasad Chaurasia raken net niet die van een devote leerling, de handen van Paco de Lucia wel die van Timo van der Swan. De beelden zijn soms prachtig gestileerd, vooral die van een verticaal uitwaaierende bandoneon. Tezamen vormen ze een boodschap waar je als kijker bijna niet omheen kan: muziek maken is vooral een manuele bezigheid. 'Saudade', het Portugese woord voor wat Hauptman 'Sehnsucht' noemt, lijkt daarom, ook al komt het ter sprake, als titel voor de documentaire een beetje gezocht. Bovendien blijkt 'saudade' - diep verlangen, of welke passende vertaling ook - voor minstens één student, salsa-pianiste Cindy Ringeling, nauwelijks een rol te spelen. Ze gaf eerder les in informatica, speelt al tien jaar in een band maar heeft pas op het conservatorium leren luisteren. Voor haar is muziek maken 'gewoon een beroep' omdat ze nu eenmaal net als ieder ander 'moet eten'.

,,Dat je het mooist speelt op de momenten dat je heel emotioneel bent'' zoals gitarist Van der Swan beweert, is een uitspraak waar je natuurlijk best aan mag twijfelen. Temeer daar deze gitarist terwijl hij oefent in een spiegel nauwgezet zijn eigen 'handenwerk' bestudeert. Of moeten we eruit concluderen dat het gevoel 'saudade' voornamelijk in de vingers zetelt?

Het Uur van de Wolf: Saudade. Ned.3, 23.22u.