NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Televisieserie in 12 afleveringen. Dinsdag 21.05-22u, Nederland 1. Herh. aflevering 4: zondag 18.05-19u, Nederland 1. Internet:

http://www.omroep.nl/ncrv/zwsn.html Opwindende tv-serie meer dan thriller

Door HANS BEEREKAMP
Het recenseren en beoordelen van televisieseries is lastig, wanneer het op grond van een paar afleveringen moet gebeuren. Voor het begin van de uitzending van de NCRV-dramaserie Zwarte sneeuw waren slechts twee afleveringen beschikbaar. De jury van het Nederlands Filmfestival moet volgende week op grond van slechts een enkele aflevering beslissen of aan Zwarte sneeuw een Gouden Kalf ten deel valt. Het kan ook moeilijk anders, want regisseur Maarten Treurniet is op dit moment nog de laatste twee afleveringen aan het monteren.

Daar komt iets anders voor in de plaats; juist het in wekelijkse porties loslaten van het drama maakt een bijzonder soort opwinding en verwachting bij de kijker los, zeker wanneer het zo'n geraffineerd geschreven en geregisseerde, zorgvuldig zijn effecten doserende produktie is als Zwarte sneeuw. De NCRV, die met steun van het Stimuleringsfonds Nederlandse Culturele Omroepprodukties ruim 600.000 gulden per aflevering op tafel legde, versterkt dat gevoel van collectief meeleven nog door het in werking stellen van een telefoonnummer dat de kijkers bijpraat over een gemiste aflevering en de opening van een interactieve Internet site.

Er worden in de serie, die oppervlakkig gezien de structuur van een thriller heeft, steeds ontdekkingen gedaan, videobandjes gevonden, kasten geopend, voorwerpen opgeraapt. In aflevering 2 neemt de ongeveer twintigjarige hoofdpersoon Eva (Tamar van den Dop) bezit van het geheime tweede huis in Amsterdam van haar vader (Tom Jansen), een Gooise psychiater met een dubbelleven die op dat moment in coma ligt. Hij werd het slachtoffer van een auto-ongeluk, waarbij haar moeder (Truus te Selle) het leven verloor. Vlak daarvoor hadden de ouders van Eva haar gezegd dat ze gingen scheiden en dat ze haar binnenkort een hoop meer te vertellen hadden. Nu dwaalt Eva door het geheimzinnige huis en verzamelt informatie. Het deed me denken aan een videospelletje ('adventure game'), waarbij de speler de juiste deuren moet openen en objecten moet meenemen of raadplegen. Dat is dan ook precies een van de attracties die de Internet site biedt, naast een aankondiging van een gebruiker van het inrichten van een eigen home page voor de snel in aantal groeiende fans van Tamar van den Dop.

Maar Zwarte sneeuw (de titel is ontleend aan het wielerjargon en verwijst naar een hallucinerende toestand van complete uitputting) biedt meer dan de eerste inhoudelijk geslaagde integratie van televisie en nieuwe media. Aan het oorspronkelijke scenario hebben de auteurs Carel Donck en Willem Capteyn jarenlang gesleuteld en geschaafd, en dat is te merken. Het gegeven van de ontdekking door nabestaanden van het dubbelleven van een personage na diens plotselinge uitschakeling is een aloud thrillerstramien. Maar hoewel regisseur Treurniet belooft aan het slot alle eindjes keurig aan elkaar te knopen, is de serie ook een psychologisch portret van de initiatie van een jonge vrouw, die je per aflevering ziet rijpen en veranderen. Ze rekent schreeuwend af met de zwijgende schimmen van haar ouders, die haar letterlijk achtervolgen. Ze daalt af in haar onbewuste, ontdekt verdrongen herinneringen en heeft zelfs het idee dat er in de riolen van Amsterdam huilende kinderen opgesloten zitten. Een steeds terugkerend droom- of herinneringsbeeld is dat van haarzelf met een rode puntmuts op, zittend op een sleetje dat haar vader door de sneeuw trekt. Daar moet een sleutel liggen, van het mysterie en van haar eigen persoonlijkheid. Met goed fatsoen kunnen de schrijvers niets anders doen in de laatste aflevering dan, in navolging van Orson Welles, het woord 'Rosebud' te laten fluisteren. In een Nederlandse serie, die het lef om naar Citizen Kane te verwijzen, waar maakt, mag je dat verwachten.