NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Macho dubbelhartig bespot

HANS BEEREKAMP
De Catalaanse regisseur Bigas Luna is geobsedeerd door de absurditeit van de mediterrane machocultuur. Zijn films - de bekendste is Jamón, jamón uit 1992 - die veel ontlenen aan het idioom van stripverhaal, beeldroman en andere vormen van wegwerpcultuur, zijn omstreden, vooral in streken waar men de door hem beschreven verschijnselen nauwelijks kent en evenzeer verwerpt op morele gronden als het stierengevecht.

Misschien zijn er toch wel heel wat Nederlanders die weten hoe een Spaanse projectontwikkelaar zich in een nachtclub te Benidorm pleegt te gedragen. De hoofdpersoon uit Huevos de oro (Golden Balls), gespeeld door Javier Bardem, droomt van het neerzetten van een fallische wolkenkrabber aan de een of andere Costa. Hij begint zijn carrière in Spaans-Marokko (de bakermat van het fascisme), koestert ware liefde voor een zigeunerinnetje, trouwt uit zakelijke overwegingen met de dochter van een bankier, en vrijt het liefst met twee rondborstige andere dames tegelijk. Of, in zijn eigen bewoordingen: ,,Als ik twee ballen heb, waarom kan ik dan niet ook twee gouden Rolexen hebben?''

De ironie in het werk van Luna, een tamelijk miezerig ogende intellectueel, kan niet verhullen dat hij grote sympathie koestert voor zijn supermannelijke helden. Ook Huevos de oro is voor de liefhebber van absurde zedenschetsen soms redelijk amusant, in ieder geval voor mij in hogere mate dan de snobistische satires van Pedro Almodóvar, maar struikelt over de dubbelzinnige houding van Luna ten opzichte van zijn onderwerp. Het is uiteindelijk niet goed te verdragen om een film lang te kijken naar abjecte personages, ook al staan die een beetje in hun hemd. Luna's spot gaat niet veel verder dan de finale, waarin de mannetjesputter moet tolereren dat zijn laatste grote liefde bij de tuinman aan haar gerief komt. Nou, en?