NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

In 70 theaters.

Mission Impossible

Door BIANCA STIGTER
Dat de Koude Oorlog voorbij is, schijnt de makers van Amerikaanse actiefilms nog steeds niet lekker te zitten. Zonder een eenvoudig schema van goed en kwaad gaat er veel tijd verloren aan het opzetten van een enigszins geloofwaardige plot. Mission Impossible rekent voor eens en voor altijd met dit probleem af door de plot simpelweg overbodig te verklaren.

De held van de film, Tom Cruise, is nog wel goed, maar wie nu precies zijn tegenstanders zijn, doet er niet meer toe. In ieder geval wisselen ze tijdens de twee uur die de film duurt zo vaak dat het geen zin heeft om je er druk over te maken. Zo zijn er nog wel meer elementen die in Mission Impossible alleen maar aanwezig lijken omdat dat nu eenmaal de gewoonte is in dit soort films. Zo is er wel een mooi meisje (de Franse Emmanuelle Béart), maar ze begint er niet eens aan de held te verleiden. En zo is er wel een held, maar bewondering hoeft hij niet af te dwingen. Zo zijn er mooie locaties, maar Praag en Londen hadden net zo goed Peking of Detroit kunnen zijn. Je zou deze gebreken als een gemis van Mission Impossible kunnen zien. Maar je kunt het ook beschouwen als een krachttoer van regisseur Brian de Palma, die eerder onder anderen Carrie, The Untouchables en de commercieel geflopte Bonfire of the Vanities maakte.

Door het louter aanwezig laten zijn van de beproefde ingrediënten van het genre is hij erin geslaagd van Mission Impossible een bijna abstracte film te maken, die de emoties net zo manipuleert als muziek. Net als de noten in een symfonie roepen de beelden wel stemmingen op, maar ze verwijzen nergens naar, ze zijn losgezongen van welke aanleiding dan ook.

Mission Impossible is gebaseerd op een gelijknamige televisieserie van eind jaren zestig die ook in Nederland is uitgezonden. Behalve een strak gevoel voor stijl en veel aandacht voor nieuwe technologie heeft de film met de serie weinig gemeen, al was het maar omdat vrijwel alle leden van de Mission Impossible Force in de ouverture sneuvelen, waarna Tom Cruise alleen moet zien uit te vinden wie de groep verraden heeft, moet bewijzen dat hij dat niet zelf heeft gedaan en blijft zoeken naar een lijst met namen van geheim agenten.

De film is gebouwd rondom drie spannende scènes. In de eerste, die als een James Bond begint op een diplomatenbal, maakt De Palma onder andere duidelijk dat de acteurs niet de sterren van deze film zijn, maar de visuele trucs. Op het bal dragen Cruise c.s. een zonnebril die is voorzien van een camera, zodat elke hoofdbeweging voor een nieuw, ongebruikelijk standpunt zorgt.

De tweede episode is het spannendst; hier bewijst De Palma dat ook in een actiefilm de actie zeer miniem kan zijn: het al of niet op de grond vallen van een zweetdruppel zorgt voor het enerverendste moment van de film. Als om die laatste stelling nog eens te bewijzen is de laatste episode, waarin een helikopter de Kanaaltunnel in vliegt, niet spannend meer, maar grotesk.

Het is de vraag of Tom Cruise, die de film ook produceerde, dit resultaat had verwacht toen hij De Palma vroeg als regisseur. Mission Impossible is geen star vehicle waarin hij als een Sean Connery of Harrison Ford kan schitteren. Door de nadruk op de vorm is de film steriel geworden. Bijna maakt De Palma geen muziek meer, maar muzak.