NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

In 7 theaters.

Jonathan Schzech en Winona Ryder in 'American Quilt'

Door PIETER STEINZ
Oudere actrices in Hollywood klagen wel eens dat er zo weinig goede rollen voor hen worden geschreven: terwijl voor Hackman, Nicholson en De Niro de geschikte aanbiedingen blijven toestromen, stopt de carrière van de vrouwelijke filmster bij veertig, vijfenveertig - en daar zal zelfs de Oscar voor de bijna 50-jarige Susan Sarandon niets aan veranderen.

Met welk brandhout heldinnen uit de voorbije decennia soms worden opgescheept als ze wèl voor een film worden gevraagd, is vanaf deze week te zien in zeven bioscopen. Daar draait het suf getitelde How to Make an American Quilt ('Hoe maak ik een Amerikaanse lappendeken'), een sentimenteel broddelwerkje dat Jocelyn Moorhouse (Proof) regisseerde op basis van het gelijknamige boek van Whitney Otto.

Naast de 24-jarige Winona Ryder (bekend als May uit The Age of Innocence en als petekind van de vrijdag overleden Timothy Leary) spelen in How to Make an American Quilt drie monumenten uit het Hollywood-verleden: Jean Simmons (,,Je zoon zal een vrij man zijn, Spartacus''), Oscarwinnares en tv-comédienne Ellen Burstyn, en Anne Bancroft, die met wit haar en rauwe stem nog bijna zo mooi is als in The Graduate. Een belangrijke rol, namelijk die van de wijze oude vrouw die als geen ander de Zuidelijk-Amerikaanse kunst van het samenstellen van lappendekens beheerst, is bovendien weggelegd voor Maya Angelou, de Afro-Amerikaanse dichteres die declameerde bij de inauguratie van Bill Clinton.

De indrukwekkende cast zwalkt over de modderschuit. Het verhaal - een raamvertelling over een meisje dat op het punt staat te trouwen en van de leden van haar tantes quiltclubje te horen krijgt wat je in het huwelijk allemaal kan overkomen - biedt weinig gelegenheid tot overtuigend karakterspel, en de clichés in het scenario zijn zelfs met een beroep op goede bedoelingen niet recht te praten.

How to Make an American Quilt is overduidelijk bedoeld als een dromerige, romantische film over vrouwelijke verbondenheid, kracht en zelfexpressie. Maar in de regie van Moorhouse werd het een sloom en kitscherig monstrum dat al weerzin oproept wanneer in de eerste minuten dweilmuziek wordt gekoppeld aan de huilerige voice-over van Winona Ryder. Het ergste is misschien nog wel dat het patroon van de film zo opgelegd is. Er zitten zeven vrouwen aan de quilt-tafel; als drie ervan hun in flashback verfilmde levensverhalen hebben verteld dan weet je dat er nog vier zullen volgen. Halverwege deze film is dat een zeldzaam deprimerende gedachte.