NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

In 10 theaters.

In de wacht voor geile gesprekjes

Een beginnende actrice is het beu om bij iedere auditie haar borsten te ontbloten voor een likkebaardende regisseur en neemt een baantje als sekslijntelefoniste. Als 'Girl 6' schept ze een bijna onprofessioneel plezier in het beantwoorden van mannelijke fantasieën; de bellers staan bij tientallen voor haar in de wacht. Maar het succes blijkt zowel verslavend als gevaarlijk. Girl 6 komt in moeilijkheden wanneer ze nalaat om haar werk te scheiden van haar privéleven. Het uitgangspunt van Girl 6, de nieuwe film van Spike Lee, is op zijn minst intrigerend. De wereld van de sekslijnen is een goede setting voor een psychologische thriller, zoals Theo van Gogh twee jaar geleden bewees met 06. Maar het door Lee verfilmde scenario van toneelschrijfster Suzan-Lori Parks wil in de eerste plaats een komedie zijn. De spanning die op driekwart van de film ontstaat als Girl 6 thuis met een telefoonmaniak te maken krijgt, lijkt dan ook een vergissing en verdwijnt zo snel als ze gekomen is. Opmerkelijk grappig is Girl 6 niet. Het begin knipoogt je nog tegemoet, met Quentin Tarantino in de rol van 'QT, de hipste regisseur in Hollywood', en Girl 6 die auditeert met een beroemde claus uit Spike Lee's debuutfilm She's Gotta Have It. Ook Madonna als taarterige madam van een telefonisch bordeel roept een glimlach op, net als de door Spike Lee zelf gespeelde buurman van Girl 6 die als speculant in honkbalplaatjes een fortuin hoopt te maken.

Daarna neemt het effect van dit soort cameo roles door beroemdheden (Naomi Campbell, John Turturro, Hale Berry) af, terwijl de dialogen niet willen sprankelen en de grappen soms slecht getimed of gedateerd zijn. Je zou kunnen lachen om de 06-meisjes die tijdens hun werk kruiswoordpuzzelen en nagelvijlen; maar hoe leuk is dat nog na Short Cuts van Robert Altman, waarin Jennifer Jason Leigh geile praatjes verkoopt terwijl ze de baby voert?

En dan zijn er nog de parodieën op oude films en televisieseries die zonder al te veel noodzaak de telefoongesprekken en -fantasieën van Girl 6 afwisselen. Als een soort Walter Mitty beeldt ze zich in dat ze de ster is van legendarische produkties uit de geschiedenis van de Afro-Amerikaanse showbusiness: Carmen Jones uit de gelijknamige musical, Thelma uit de jarenzeventig sitcom The Jeffersons, de karateka Foxy Brown uit de gelijknamige blaxploitation movie. Het ziet er allemaal heel verzorgd en authentiek uit, maar zelfs als we hier in Nederland niet verwend waren met Arjen Ederveen en Tosca Niterink, zouden we nog zeggen dat het eerder en beter gedaan is.

Twee dingen zullen Girl 6 misschien redden van de instant-vergetelheid: het spel van Theresa Randle en de muziek van Prince. Randle, die eerder rolletjes speelde in Lee's Jungle Fever en Malcolm X, schakelt op een overtuigende manier heen en weer tussen onschuld en doordewolgeverfdheid en kan aan de telefoon zelfs het woord 'linoleum' zwoel laten klinken. Prince, die voor de soundtrack van Girl 6 weer zijn oude vertrouwde naam hanteert, schreef niet alleen de titelsong, maar stelde ook zijn hele backcatalogue aan Spike Lee ter beschikking. En dus klinken stemmingmakende klassieken als 'Nasty Girl', 'Sign of the Times' en 'Sometimes It Snows In April' op de achtergrond - met zoveel kracht dat je af en toe meer op de muziek dan op de film let. Als Girl 6 ergens van getuigt, dan is het niet van Spike Lee's regietalent, maar van het compositorisch genie van Prince.