Niertransplantatie

Chel Mertens (60), kreeg in 1987 nierproblemen, en wacht sinds september op een nieuwe donornier nadat de eerste na 8,5 jaar werd afgestoten.

,,Er zijn twee soorten wachtlijsten: de gevoelsmatige en de officiële. De eerste ontstaat zodra het mis gaat met je nier. Maar voordat je dan op de officiële wachtlijst staat ben je weer tijden verder. Eerst heb je talloze onderzoeken. Die overbruggingstijd is moeilijk. Nu sta ik in elk geval weer op de lijst.

,,Het dialyseren went, maar beïnvloedt elk aspect van je leven. Het beperkt je vrijheid, je energie, je spierkracht. Ik besef dat ik nog maar kort op de wachtlijst sta, namelijk vanaf september. Ik ken de cijfertjes: de gemiddelde wachttijd is vier jaar. Daar kan ik wel mee leven.

,,Ik stoor me vooral aan een andere krapte: die van dialyseapparaten. In mijn huidige toestand zou ik eigenlijk driemaal per week moeten dialyseren. Maar ik kan maar tweemaal per week in het ziekenhuis terecht. Het aantal dialyseplaatsen is niet met de tijd meegegaan.

Zelfs in de tijd dat je op de wachtlijst staat voor een donornier, kun je niet de maximale zorg krijgen, en dat is een slechte zaak. Wat betreft het tekort aan donornieren denk ik dat de overheid nu actief moet worden. De campagne voor de nieuwe vorm van donorregistratie was niet eens zo slecht, maar het heeft kennelijk toch niet iedereen in het hart en de geest geraakt. De overheid zou op dat gegeven moeten inspringen, en het onderwerp weer levend moeten maken, want na de campagne werd het stil.

,,De Nierstichting is met het initiatief gekomen donatieconsulenten aan te stellen: mensen die speciaal in ziekenhuizen aanwezig zijn om onder andere een gesprek met de nabestaanden te voeren. Zij hebben kennis van zaken en de tijd en de rust om een transplantatie bespreekbaar te maken. Dat is voor ons van groot belang.''

Tekst: Aranka Klomp

Terug naar overzicht "Wachten op..."